مدرسه علمیه الزهرا همدان

به بهانه 17 رمضان 12 بعثت؛ شب معراج

حكايت غريبي است اين حكايت معراج؛ حكايت بيرون رفتن از دايره ماديات و پا نهادن به آسمانهاي فراتر… ملاقات حضرت دوست و تماشاي جلوه هاي سرمدي! حكايت بيكرانگي روح آدمي و ضيافت خانه دوست!

خار و خس بيابان را توان آويختن به رداي آسماني سير و هاله روحاني سلوك محمد(ص) نيست؛ اگرچه دستي در نورانيت محض و دستي در غربت خاكي زمين داشته باشد! اگرچه محمد(ص) از خشت آدم زاده شد، ولي جان والايش به آن رتبه عظيم نايل شد كه هيچ مخلوقي به آن راه نيافت و اين، يعني معناي تامه اشرف مخلوقات بودن آدمي!

حكايت غريبي است اين حكايت معراج كه انسان را از تنگناي ماديت نجات بخشيد؛ پنجره هاي ناگشوده را براي خانه شينهاي كوچه دانش باز كرد و به آدمي آموخت چگونه باديه هاي سلوك را در نوردد و قله كمال خويش را فاتح شود…

ادامه »

سال سوم هجري‌ ست در مدينه و رمضان از نيمه گذشته است. اين روزها، روزهاي نجيبي‌ ست براي مدينه كه عطر و بوي رمضانش با عطر و بوي مولودي آميخته كه سيرت، از سيرت دلرباي محمد(ص) به ارث برده است و شكوه، از درياي شكوه علي(ع) و فضايل، از فضايل بي‌‌ كران فاطمه(س) …

اين روزها، مدينه سرخوش از ميلاد كريم آل طاهاست كه وجودش، پناهگاه مستمندان و نقطه پرگار درماندگان است؛ مولودي كه پاي درسش اگر نشسته باشي، در مي ‌يابي كه با او همراه شدن؛ يعني بي ‌آنكه دم از نيازت زده باشي، برآورده شدن كه كريم؛ يعني هنوز تو نگفته‌اي، او مي‌بخشدت، همان را كه در پي‌اش هستي و چه چيزي گران‌بهاتر از بهره بردن از علم نبوي و علوي‌اش كه او نخستين ثمره پيوند نبوت و ولايت است.

ادامه »

بررسي انقلاب مشروطه و حضور فعال حوزه هاي علميه ي نجف و قم در آن، نشان دهنده ي اين مطلب است كه حركت مردمي و شكل دهنده ي انقلاب، براي پياده كردن احكام اسلام، و جاري كردن قوانين آن بوده است.

اين مسأله حتي در نوشته هاي نويسندگان غربي و نيز غرب زدگان ايراني مورد توجه قرار گرفته است؛ با اين حال، آن ها اذعان دارند كه مشروطيت، به واسطه سوﺀ استفاده ي برخي از صاحبان قدرت، از مسير خود منحرف گرديد.

به نظر امام خميني(قدس سره) اين انحراف براي عبرت گيري بايد مدّ نظر باشد: «نگراني من از اين است كه نكند سستي كنيم و در پياده كردن اسلام دقت لازم را ننماييم… نكند مثل مشروطه شود كه آقايان تلاش كردند و مشروطه را بنا گذاشتند، آن وقت چند نفر از سياسيون مستبد، مشروطه خواه شدند و حكومت را گرفتند».([1])
[1]. صحيفه نور، ج 18، ص 178.

در مــحلي كـه جــمال تـو درآيــد بـه نــظر      نـظر انـدر رخ خـورشيـد درخـشان باشد
عاقل آن است كه در كوي تو مجنون گردد      زنده آن است كه در كيش تو قربان باشد

از كجاي مدينه سراغ تو را بگيرم كه اين شهر هنوز هم هرم نفس ‌هاي گرم تو را دارد؛ هرم كرامت دست ‌هاي تو كه عطر سخاوت و كرامت را در كوچه پس كوچه ‌هاي اين شهر جاري مي ‌كرد…

ستاره‌ هاي اين شب ‌هاي رمضان را اگر رصد كنيم، هر ستاره نام تو را بر خود دارد و مي‌ درخشد با نام پر تلألؤ تو، به وسعت يك آسمان شكيبايي؛

تو كه هم شانه با پدرت علي(ع) و هم‌ خانه با برادرت حسين(ع) بودي و چونان چلچراغي از علم و هدايت و كرامت بر دل‌ هاي دوستان و شيعيانت تابيدي؛

تويي كه هر جا سخن از حُسن و مهرباني، كرامت و حلم است؛ نام مباركت بر زبان مي ‌آيد و از شكوه يادت تمامي دعاها به مرحله استجابت مي ‌رسند؛

تويي كه تدبير و شكيبايي ‌ات، ترفندهاي فرزند هند را عيان كرد؛ تويي كه دست‌ هاي كريمت را تك تك خانه ‌هاي مدينه هنوز به ياد دارند؛ تويي كه كشتي دين را بي ‌مهابا از خروشان ‌ترين درياها گذراندي و امانت مكتوم الهي را به دست كشتي ‌باني ديگر از سلاله پاكان دادي؛ تويي كه وارث حلم و هيبت رسول خدايي…

ادامه »

صلوات بر محمد و آل محمد (صلی الله علیه و آله و سلم)

تمام عرش را از آن خود كرد وقتي كه دست در دست هم نهاديد و پيمان برادري بستيد كه <انما المؤمنون اخوة…> چه هلهله ­اي برپا شد آن­گاه كه نام ­ها را خواندي <مقداد با عمار، حمزه با زيد، ابي ­ايوب انصاري با مصعب ­بن عمير و … دست­ هايت را به من بده، علي!>(1) و آخرين جمله ملائك را غرق در شادي و شعف كرد…

دست­ هايتان در هم گره خورد كه ترازوي دقيق عدالت است و باور بلند دين … <يا علي تو برادر مني در دنيا و آخرت> و اين به پاس تمام از جان گذشتگي ­هايت، به خاطر شجاعت بي ­بديلت، به خاطر نشانه ­هاي مهربانت، به خاطر احترام روزافزونت در نزد عرشيان و فرشيان!

بحارالانوار، ج 21، ص 105 و تاريخ طبري، ج 2، ص 312

مشروطه كورسوي اميد مردمان ايران زمين بود و شيخ فضل الله چشم بيناي ايران. شيخ افق دوردستي را مي­ديد كه از ديده مردم نهان مانده بود، چهره كريه استعمار كه پشت نقاب دلفريب مبارزه با استبداد به سادگي ايرانيان لبخند شيطاني مي­زد. فضل خدا بود بر خلق ﴿… ذلك فضل الله يوتيه من يشاء…﴾([1]) كه رنج برد و پاي فشرد در مسير نيتي الهي تا مردانه جان دهد و چه افتخارآميز است اين­گونه سر دار رفتن و به معراج پر كشيدن!

آنان كه تاريكي سرزمين خود را تاب نمي­ آورند و اعتقاد و آزاد خواهي و استقلال طلبي را فرياد مي­زنند، بيمي از فرو ريختن ندارند كه با ردايي از عشق به پيشواز مرگ مي­ شتابند تا از اين قفس تنگ، بال بگيرند. نوشيدن جام زهر و زخم برداشتن از دشنه ناپاكان دو همزاد ديرينه عاشقان و مردان بزرگ است. مردان بزرگي كه شايد صدايشان را خاموش كرده ­اند، چشم ­هايشان را بسته ­اند و دهانشان را تا هميشه بي فرياد كرده ­اند اما زمزمه­ هايشان را نتوانستند خاموش كنند كه تاريخ با آنان هم صداست.

اي مرغ سحر عشق ز پروانه بياموز          كان سوخته را جان شد و آواز نيامد
اين مدعيان در طلبش بي خبرانند       كان را خبـري شـد خـبري بـاز نيامد

[1]. المائده ﴿5﴾ : 54.

به بهانه10 رمضان، ؛ وفات حضرت خديجه(عليها السلام)

فصل غمگيني است اين رمضان 10 بعثت، و بر جان محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) چه­ ها كه نمی گذرد؟… وجود حضرتش هنوز از عروج نابگاه ابوطالب (علیه السلام) دردمند است كه تلخي اندوه رفتن تو جانش را از آن خود مي ­كند. با پرستوهاي مهاجر همداستان مي ­شوي و محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) را به فاطمه ­ات مي ­سپاري كه زين پس مادر پدر باشد.

شبي بس سنگين است امشب كه دروازه­ هاي شفق گشوده شده ­اند و ملائك­ تنهايي دردناك فاطمه (سلام الله علیها) را مويه مي ­كنند. ققنوس ­وار در قاف عشق محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) سوخته­ اي و اينك او را تنها رها مي ­كني كه تقدير خداوندي چنين خواسته است.

ادامه »

در سهرورد به دنيا آمد و سال­هاي كوتاه با قلبش انديشيد و با شتاب آخرين كاروان رفت كه سر به تيغ­ها بسپارد.

به راستي شهاب بود، كوتاه و سوزان. ذرات در عمق باورهاي اشراقي­ اش قطره قطره شناور شد.

مسافر بود كه هجرتش را از مغرب آغاز كرد يعني از عالم خاك كه قرارگاه ظلمت است و مي­ خواست نهايت به مشرق برسد و رسيد، عالم نور.

هم سفر بود با عقل و دل كه نه دل به تنهايي حقيقت را در مي­ يابد و نه عقل. از مكتب مشاء شروع كرد و آن­گاه آن را با حكمت و عرفان در هم آميخت تا فلسفه تازه­ اي را پي ريخته باشد، به نام حكمت اشراق.

مي­ گفت آدم، غريبه­ اي است در تبعيدگاه در مغرب ظلمت، از اين رو كه ميل به بالا دارد. قفس خاك را بر نمي­ تابد و مي ­كوشد تا راهي به رهايي بيابد.آدمي مسافر است، مسافري كه با شنيدن آواز پر جبرييل رهسپار ناكجا آباد مي­ شود.

پس حقيقت دارد آن ندايي كه هر دم از درون ما را به دور دست­ها فرا مي­خواند و ناگاه…

ديوارهاي بلند حلب بخيل بودند كه شاخه­ه اي رونده­ ي “آواز پر جبرييلي ­ات” را كه با “عقل سرخ"([1]) تمام ذرات عقيق آميخته بود، تاب نياوردند و چيدند و صداي شوريدگي ­ات را خاموش كردند.

[1]. نام دو كتاب سهروردي.

به بهانه 7 رمضان، 10 بعثت؛ وفات ابوطالب(عليه السلام) عموي پيامبر(صلي الله عليه و آله)

بزرگ قبيله بودي و سيد بطحا … كه نامت آرام بخش زخم هاي محمد(ص) بود و در گوشه گوشه خلوت نگاهش رد پاي مهرباني تو موج مي زد…

به رسالتش ايمان داشتي كه گفتي: <… من، پيامبر ‌را با شمشيري ياري دادم كه همچون آذرخش ها مي درخشيد، مانند: پاسداري دل سوز، از برانگيخته ي خدا پشتيباني و پاسداري مي كنم؛ چنان نيست كه در برابر دشمنان او به آرامش و نرمش رفتار كنم و همچون شتران خردسال از نعره ي شير بترسم، بلكه مانند شيري در بيشه اي تنگ و پر درخت، در برابرشان غرشي بلند سر مي دهم!>.

ادامه »

<حيّ علي الصلاة> بشتابيد به سوي بهترين عمل­ها، به سوي نماز، نماز جمعه.

سجاده­ ي نياز را مي­ گسترانيم رو به قبله، ايستاده ولي شكسته كه در پيشگاه خدايي توانا و ازلي نتوان سر بلند كردن و راست ايستادن.

مي­ لرزيم بر خويش از كاستي عباداتمان و تنها به رحمت و بخشش او اميدواريم. در كنار يكديگر مي­ ايستيم؛ همچون زنجيره ­هاي به هم پيوسته، زنجيره­ هايي كه حلقه اتصالمان خداي واحد است، قبله­اي واحد و كتابي واحد.

مي ­دانيم كه هيچ كس جز خدا دادرسمان نخواهد بود، مسير نفس­هايمان را به محراب كشانده ­ايم و سجده­ گاه را با تمام وجود در آغوش مي­ كشيم تا دنيا اين همه وحدت را با بهت به تماشا بنشيند.وحدت تمام دل­هايي كه آزادگي را مي­ طلبند.

تكبير به تكبير خدا را مي­خوانيم كه به خاطر او قيام كرده­ ايم تا دينش زنده بماند و اين نماز سياستي الهي است، وحدتي خدايي، شكوهي آسماني.

مــــژده وصل تو كو كز سر جان برخيزم         طاير قدسم و از دام جهان برخيزم
به ولاي تو كه گر بنده خويشم خوانـي       از سر خواجگي كون و مكان برخيزم