مدرسه علمیه الزهرا همدان

ساده زيستي­ ات براي همه مثال زدني بود تا آن­جا كه پارچه­ هاي ارزان و گاه نامرغوب را براي لباس خويش بر مي­ گزيدي، اما در كنار اين سادگي، پاكيزگي­ ات هم مايه تعجب بود براي آنان كه اسلام را به درستي نمي ­شناختند.

نمونه بارز مسلمان و مؤمن حقيقي بودي كه دنيا در پيش چشمش بي ­ارزش است و در عين حال وسيله ­اي است براي قرب به خدا كه بايستي از آن استفاده كرد. 

گل وجودت را با عشق اهل بيت سرشته بودند كه همواره در روز عاشورا مشك بر دوش مي­ گرفتي و به سقايي عزاداران مي ­پرداختي و آن­گاه كه در ميدان نبرد مواضع دشمن را هدف مي­ گرفتي به نام 14 معصوم، 14 گلوله خمپاره مي­زدي تا به هدف اصابت كند.

تو كه تفسيرهايت همه مبارزه با ظلم و ستم طاغوتيان بود و گاه بي­ خبر از شاگردانت در نماز به آنان اقتدا مي ­كردي؛ نشانت را در بي­ نشاني بايد جست كه تو هياهوها و اسم و رسم­ هاي جهان را آن­چنان به هيچ انگاشتي كه سنگ مزارت را بي ­نام و نشاني خواستي و اين نشان مزار توست:

قطعه ­اي سيماني در پايين پاي شهدا…

8 ذي حجه ؛ نخستين حج حضرت ابراهيم و حضرت اسماعيل(عليهم السلام)

هنگامي كه حضرت اسماعيل(ع) به سنين ميان سالي رسيد؛ خداوند متعال به حضرت ابراهيم(ع) فرمان داد كه بار ديگر از شام به مكه رود و با ياري حضرت اسماعيل(ع) خانه خدا را تجديد بنا كند.

حضرت ابراهيم(ع) عرض كرد: پروردگارا! در چه مكاني آن را بنا كنيم؟ وحي شد، در همان مكاني كه پيش از تو، حضرت آدم(ع)، در آن قبّه­ اي بنا نهاده بود.

آن­گاه جبرييل مكان بيت ­الله را به حضرت ابراهيم(ع) نشان داد و براي وي، حدود و مساحت آن را معين نمود و پايه­ هاي آن را از بهشت آورد و همچنين سنگي كه از برف سفيدتر بود، از بهشت آورده شد كه پس از نصب بر ديوار كعبه و دست زدن مشركان و كافران بر آن، به رنگ سياه درآمد و به حجرالأسود معروف گرديد.

به هر حال حضرت اسماعيل(ع) از كوه <ذي طويٰ> سنگ مي­ آورد و حضرت ابراهيم(ع) ديوار خانه خدا را مي ­چيد. هنگامي كه ديوار به مقدار نه ذراع از زمين بالا آمد، سنگ بهشتي را بر بدنه آن ـ مكاني كه هم اكنون قرار دارد ـ نصب كرد. او براي كعبه، دو در گذاشت؛ يكي به سمت شرق و ديگري به سوي غرب. پس از پايان كار ساخت خانه­ ي خدا مشغول زيارت شدند.

جبرييل امين(ع) روز هشتم ذي حجه بر آنان نازل شد و به حضرت ابراهيم(ع) عرض كرد: <يا ابراهيم! قم فَارْتَوِ من الماء، اي ابراهيم! برخيز و براي خود آب تهيه كن>)؛ زيرا در منيٰ و عرفات، آب وجود ندارد. از آن زمان روز هشتم ذي­حجه به <ترويه> مشهور شد.

پس از آن جبرييل امين، حضرت ابراهيم و فرزندش اسماعيل(عليهم السلام) را به منيٰ و عرفات راهنمايي كرد و اعمال حج را به آنان آموخت؛ همان گونه كه پيش از آن، به حضرت آدم(ع) آموخته بود.

ادامه »

مدينه بوي غربت و بي­ كسي مي ­دهد، خاك بي ­پدري بر سرش ريخته­ اند. صداي قدسيان هم ناله با زمينيان است كه تابوت خورشيد پنجم را به ميعادگاه مي ­برند.

بقيع غربت هميشه نشسته بر دل زخمي تاريخ، آغوش مي­ گشايد بر روي بزرگ­مردي كه مصيبت بزرگ كربلا را به چشمان خويش ديده بود، مصيبتي كه او را در پنج سالگي به بلوغ درد رساند و او شور طفوليت را در پشت خرابه­ ي دلتنگ شام جا گذاشت. 

امام شكافنده ­ي دانش­ها كه جامع علم و منبع دانش و مشهور به فضيلت و بينش بود و درجه علم و دانشش بالاتر از فهم بشري.

امام پايداري و تلخي چشيده از حماسه­ ي عاشورا كه پيمانش با خدا غير قابل ترديد و فضيلت و كمالش غير قابل انكار است.

امام علم كه چشمه ­هاي جوشان دانش و فنون و حكمت از انديشه ­هايش مي­ جوشيد و اوراق زندگي ­اش سراسر، سرشار از احاديث و روايت ­ها و كلمات قصار و نصيحت­ هاست.

كاشف قلمروهاي نامكشوف معرفت ميرود، اما هنوز دلواپس اسلامي است كه زنده ماندنش را مديون دلسوزي­ هاي حسين(علیه السلام) بوده است و خاندانش!

دل­نگران قرآن است، ميرود و قرآن و اسلام و شاگردانش را به صادق آل محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) مي ­سپارد كه مي­داند درد ناداني بشر را به كلمه ­اي از دانش الهي ­اش شفا مي­ دهد و طومار نافهمي انسان را مچاله مي ­كند.

1 آبان ماه هزار و سيصد و پنجاه و شش:

شهادت حاج آقا مصطفي(ره) باران لطف الهي شد براي زنده ماندن عشق.

ابراهيم و اسماعيل دوباره قرباني ديگر را اراده كرده ­اند.اين بار امّا اسماعيل، قرباني مي ­شود و اسماعيل­ ها قرباني مي ­شوند. و با خونشان خانه­ ي ايمان را زينت مي­ دهند و جريان حضورشان در بستر روح ­هاي خميده جوششي دوباره مي ­دمد.

و ذبح نفس معامله­ اي است كه فقط عشاق رمزش را مي ­دانند. آن­ها كه اراده­ شان را به دست چاقوي عشق سپرده ­اند تا قوچ سركش نفس شان را در محضر قرب الهي قرباني كنند.

آن­ها سامان يافتن عشق را مي ­بينند و تثبيت نور را. و مي ­دانند براي رسيدن به نور بايد از تاريكي­ هاي نفس بگذرند.

و امام براي زنده ماندن عشق نه تنها اسماعيلِ خانه­ ي خود بلكه صدها اسماعيل را به قربانگاه آورد. او ابراهيمي ديگر بود.

به مناسبت اول ذي‌حجه ازدواج اميرالمؤمنين(ع) و حضرت زهرا(س)

 مظهر جوانمردي و مردانگي، مردي كه دست پرورده دردانه آفرينش، پيامبر خاتم(ص) بود، با تمام عظمت و پاك ‌دامني‌اش، با تمام بلنداي روحش، بر روي خاك تنها مانده بود و در روي زمين تنها گام بر مي ‌داشت و تنها نفس مي ‌كشيد. هيچ كس همتاي او نبود. هيچ كس هم طراز و محرم درد دل و آرزوهايش نبود. هيچ آفريده‌اي تاب برابري و همسري با او را نداشت و اين درياي بي‌كرانه، تنهاي تنها مي ‌زيست!

يك تنهاي ديگر هم بود؛ بانويي كه در آغاز راه زندگاني خويش بود و در عصمت و پا ك‌دامني، در علم و حلم و وقار و حكمت مانند نداشت؛ بانويي كه خون مقدس رسالت در رگ ‌هايش جريان داشت و دانش لايزال خداوندي چون گنجي در سينه ‌اش نهفته بود؛ بانويي از نسل نور، از نسل حق ‌پرستي و توحيد، از نسل تقواي بي‌پايان؛ بانويي كه مصداق عفت بود و هيچ مردي هم ‌نفسي با او را لايق نبود. چه بسيار مردان شهر و قبيله و بزرگان دور و نزديك، به خواستن او جان پيشكش مي‌كردند و تمام هستي را در كف مي‌نهادند، اما نه، اين معصوم، اين فرشته انسان‌نما، اين روح مجرد قدسي، سهم هيچ -يك از آنان نبود.

ادامه »

به بهانه آخر ذي‌قعده شهادت امام جواد(ع)

شب بدي است نفس‌ها به خاك افتاده است      و مـاه بــاديــه حــتي به خـاك افتاده است

زمـين مـدار نـخواهـد شنـاخــت بـعد از اين         چه آتشي كه در خواب خاك افتاده است

من مردي را مي‌شناسم از تبار آسمانيان كه سرزمين‌هاي آفتاب مقيم چشمانش بودند و فصاحت و بلاغت، غوطه‌ور در گفتارش؛ مردي كه دانش پر قدرت او دستان معتزله را در دستان شكست گذارد و «يحيي‌بن اكثم»ها را به گنداب فخرفروشي خودشان نشاند كه پاي برگه‌هاي عجز خويش را امضا زدند؛ مردي كه علم غيبي و گستردگي دامنه دانش و علمش، مشكلات بزرگ و حل نشده فقهي و علمي را حل و فصل مي‌كرد و تا آنجا شگفتي دانشمندان و پژوهشگران اسلامي را بر مي‌انگيخت كه در محضرش زانوي تواضع بر زمين مي‌نهادند…

من مردي را مي‌شناسم كه نور خدا بود در زمين كه هرگز خاموش نشد و هر روز بيش از پيش روشن‌تر و پرفروغ‌تر شد؛ مردي كه دست‌هاي كرامت و اعجاز بود؛ هديه آسماني براي خاك نشينان؛ چشم‌هاي مالامال از حرمت دعا؛ مردي كه دست‌هايش هميشه عطر گل‌هاي بهشت را مي‌داد و دعاهايش رنگ اجابت داشت؛ دست‌هايش جود و كرم را معنا مي‌كرد و غصه‌هاي زيادي را از لب‌هاي اهالي عشق مي‌زدود؛ مردي كه عشق از او معنا مي‌گرفت و خورشيد از دست‌هاي او بر سر مردم نور و مهرباني مي‌پاشيد؛ مردي كه سخنش در گوش زمان جاري است: «آن گونه نباش كه آشكارا (و در منظر مردمان) دوست خدا باشي، اما در نهان (و دور از چشم ديگران) دشمن او به شمار آيي»؛ مردي كه اندرزش را هنوز از پس گذشت اعصار مي‌توان شنيد: «از رفاقت با آدم بد بپرهيز؛ به درستي كه او شمشير كشيده مي‌ماند، منظرش نيكو و آثارش زشت است»…

امام مهرباني، امام جود و سخا و كرم كه جهل و نافهمي انسان‌ها از يك سو و جور سلاطين زمان از سوي ديگر دست در دستم هم نهاد تا او را كه وارث علم هشت اقيانوس بي‌انتهاي امامت بود، مغلوب كند؛ غافل از آنكه او برگزيده خداوند بود و سينه‌اش گنجينه اسرار اسلامي؛ درياي دانش و معرفت او كجا و حباب جهل و نافهمي آنان كجا…
اين واژه‌ها تاب نمي‌آورند گفتن از فراقش را و او آرام و سبك‌بال پر گشود… اين واژه‌ها چگونه داغ فراقش را به تصوير درآورند كه بي او زيستن و زنده ماند، حياتي بي‌ارزش بيش نيست… اينك زمين بر مدار اندوه مي‌چرخد و سياره‌هاي درد، منظومه‌اي از عزا را پديد مي‌آورند؛ آسمان رنگ خون به خود مي‌گيرد و اين ندا در زمين و زمان مي‌پيچد… «انا اليه راجعون»…
 

به مناسبت 25 ذي القعدة دحوالأرض؛

﴿وَ إلَي الأرض ِ كَيْفَ سُطِحَتْ﴾

بنگر كه چگونه فرش خاكي زمين از زير خانه كعبه مي گسترد؛ همان جا كه مركز طواف هاي هفت گانه است؛ هفت مرحله براي تكامل انسان! و اينك خاك ظرفيت و اصالت مي يابد كه قدم گاه انسان هاي آسماني شود:

﴿وَالأرضُ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَاهَا﴾؛ <و پس از آن، زمين را با غلتانيدن گسترد>.

سياره اي در همسايگي خورشيد، سرگردان و خاموش! سياره اي خاموش چونان حيوان غلتيده در خاك، تسليم و افتاده و ساكت!  كه به بركت مقام كعبه، رنگ خشكي را به خود ديد.

اين زمين است سربرآورده از زير خانه كعبه تا چمنش بستر نرمي شود براي آهوان، و درختان جايگاهي براي ذكر و تسبيح پرندگان!

اين زمين است آفريده شده براي نشو و نماي عشق! جايگاه آفريدگان تا به تسبيح توحيد بخروشند، تا دل با خميره عطرآگين گِلش، ساخته و پرداخته شود و عشق الهي را در دامان بپروراند.

ادامه »

<اللّهمّ صلّ علَي علي­ّبن موسي الرضا المرتضي عبدك و وليّ دينك>

دست بر سينه مقابلت ايستاده ­ام تا دل بي­قرارم لطف جواب سلامت را شامل شود.

چشم مي ­دوزم به گلدسته­ ها و ضريحت، آن سان كه شب چشم مي­ دوزد به آفتاب سپيده­. و رها مي ­شوم در رؤياي لطف بي­كرانت، در كرامتت، در عطوفتت و در تمام خوبي­ها.

امروز را براي خودم قاب مي­ گيرم در تمام خاطره­ هايم. در حرم غريب تو، رنگ آشنايي موج مي ­زند.

گلدسته­ هاي حرم به احترام تو قيام كرده ­اند. بارگاه عارفانه­ ي تو بهشت روي زمين است. در فضاي حَرَمت بوي اقاقي عشق جاري است.

نگاهم، كبوتري است كه به سوي آسمان كرامت تو پرواز مي­ كند. از آسمان چشمم باران شوق مي ­بارد. از شبستان بارگاه روحاني­ ات نسيم مهر مي ­وزد.

پرواز را آغاز و پنجره دلم را باز كرده­ ام؛ رو به باغ سبز ملكوتي تو. و تو را مي­خوانم:

<السلام عليك يا ابا الحسن و رحمة الله و بركاته>

هفدهم ذي­ القعده 179 ق تبعيد هفتمين نور امامت, لكّه­ ي ننگي ديگر بر دامان عبّاسيان افزود
امام من! نمي­دانم اگر ما هم آن روز شاهد آن صحنه­ ي دردناك تاريخ بوديم, مثل مردم مدينه فقط صداي   ضجّه­ هايمان بدرقه­ات مي­كرد؟! نمي­دانم اين خون خروشان جوشان كه در رگ­ هاي عاشق ما مي­دود, آن روز تاب در تن ماندن مي­داشت؟! آن روز كه قامت مباركت در كنار مرقد رسول خوبي­ها به نماز ايستاده بود و دژخيمان تو را كشان كشان به سمت بيرون مسجد مي­بردند, چشمان آسماني­ات را در ديدگان نگران جدّ بزرگوارت گره زدي و دل­ها را به آتش كشيدي كه: «يا رسول­الله! به تو شكايت مي­كنم از آن­چه امت بدكردار تو در مورد اهل بيتت روا مي­دارند.» ([1])
تو را به تبعيد و زندان كشاندن و زندانبان سنگ دل برايت گزاردن هم, كاري از پيش نبرد كه عاشقانه با خدايت نجوا مي­كردي: «سال­ها از تو درخواست گوشه­ي خلوت و عزلتي داشتم كه فراغ خاطري حاصل شود براي عبادت؛ و اينك, شكر كه حاجتم روا نمودي»([2])
[1] . منتهي الآمال, ج 2 , ص 388.
[2] . همان, ص 389.

قدم­ هايش را خسته بر مي­دارد، معلم بزرگ زندگي، درياي بي­كران تجربه!

گونه ­هايي كه روزگاري به رنگ سيب سرخ بود اينك بي­رنگ و پر چروك! دستان پر نشاط جواني كه بادام ­هاي پاي درخت را به سرعت جمع مي­ كرد، اينك لرزان و پينه­ دار؛ چشماني پر فروغ و زيبا و اينك نگاهي خيس كه ميهمان هميشگي اين چشم­ها هستند.

از روزگار شكوفايي­ اش زياد گفته است و اينك نگاهش نگران است، نگران روزهاي تنهايي ­اش … اما …

دست­هاي چروكيده ­ات را مي ­بوسم و قلبم را خانه هميشگي ­ات مي­كنم.

روزت مبارك.