مدرسه علمیه الزهرا همدان

هفدهم ذي­ القعده 179 ق تبعيد هفتمين نور امامت, لكّه­ ي ننگي ديگر بر دامان عبّاسيان افزود
امام من! نمي­دانم اگر ما هم آن روز شاهد آن صحنه­ ي دردناك تاريخ بوديم, مثل مردم مدينه فقط صداي   ضجّه­ هايمان بدرقه­ات مي­كرد؟! نمي­دانم اين خون خروشان جوشان كه در رگ­ هاي عاشق ما مي­دود, آن روز تاب در تن ماندن مي­داشت؟! آن روز كه قامت مباركت در كنار مرقد رسول خوبي­ها به نماز ايستاده بود و دژخيمان تو را كشان كشان به سمت بيرون مسجد مي­بردند, چشمان آسماني­ات را در ديدگان نگران جدّ بزرگوارت گره زدي و دل­ها را به آتش كشيدي كه: «يا رسول­الله! به تو شكايت مي­كنم از آن­چه امت بدكردار تو در مورد اهل بيتت روا مي­دارند.» ([1])
تو را به تبعيد و زندان كشاندن و زندانبان سنگ دل برايت گزاردن هم, كاري از پيش نبرد كه عاشقانه با خدايت نجوا مي­كردي: «سال­ها از تو درخواست گوشه­ي خلوت و عزلتي داشتم كه فراغ خاطري حاصل شود براي عبادت؛ و اينك, شكر كه حاجتم روا نمودي»([2])
[1] . منتهي الآمال, ج 2 , ص 388.
[2] . همان, ص 389.