مدرسه علمیه الزهرا همدان

قدم­ هايش را خسته بر مي­دارد، معلم بزرگ زندگي، درياي بي­كران تجربه!

گونه ­هايي كه روزگاري به رنگ سيب سرخ بود اينك بي­رنگ و پر چروك! دستان پر نشاط جواني كه بادام ­هاي پاي درخت را به سرعت جمع مي­ كرد، اينك لرزان و پينه­ دار؛ چشماني پر فروغ و زيبا و اينك نگاهي خيس كه ميهمان هميشگي اين چشم­ها هستند.

از روزگار شكوفايي­ اش زياد گفته است و اينك نگاهش نگران است، نگران روزهاي تنهايي ­اش … اما …

دست­هاي چروكيده ­ات را مي ­بوسم و قلبم را خانه هميشگي ­ات مي­كنم.

روزت مبارك.