روزي امام هادي(ع) ابوهاشم جعفري را از ارتباط با عبدالرحمان ـ دايي وي كه انحراف فكري داشت ـ نهي فرمود. ابوهاشم گفت: او هرچه مي خواهد بگويد؛ هنگامي كه من به گفتار او عقيده نداشته باشم، گفته هاي او به من چه زياني مي رساند؟
امام فرمود: «پس يا با او هم نشين باش و ما را واگذار، يا با ما باش و از او دور شو. آيا نمي ترسي كه عذابي بر او فرود آيد و آن عذاب دامن تو را هم بگيرد؟ آيا داستان آن شخص كه خود از ياران موسي(ع) بود و پدرش از اصحاب فرعون را نشنيده اي؛ هنگامي كه لشكر فرعون در تعقيب موسي(ع) به كنار دريا آمد، آن پسر از موسي(ع) جدا شد و به نزد پدر رفت تا او را از فرعونيان جدا سازد و به سوي موسي(ع) هدايت كند، كه ناگهان عذاب الهي فرا رسيد و آن پسر نيز همراه فرعونيان غرق شد. هنگامي كه خبر به موسي(ع) رسيد، فرمود: آن پسر در رحمت خداست، ولي وقتي عذاب فرا رسد، از آن كه نزديك گنه كار است، دفاعي نمي شود».([1])
[1]. شيخ كليني، اصول كافي، ج 2، ص 374.
