مدرسه علمیه الزهرا همدان

خدایا

چرا دیگر جواب نمی ­دهی؟ همه­ ی تماس ­هایم بی­ جواب مانده ­اند. هر چه زنگ می ­زنم می­گوید: مشترک مورد نظر در دسترس نیست.

خدایا! آخر تو خدایی باید همیشه در دسترس باشی نگاه کن چقدر تماس بی جواب miss called  داری .

ماه رمضان شده است. خدا به­ طور اختصاصی جواب می­ دهد، حتما جواب می­ دهد.

و حال:

شب­های قدر شده است. ردخور ندارد، حتما جواب می ­دهد. همه نشسته ­اند و دارند با تو تماس می­ گیرند. شنیده ­ام زمان­ بندی کرده ­ای و به همه جداگانه وقت می­ دهی، تا بی نهایت وقت داری. همه بیدارند و کتاب راه ­نمای تو را در دست گرفته ­اند. دقیق شده ­اند در قرآن.

گویی کتاب دیگری است. مگر نه این که از تولدمان قرآن به گوش­ مان خوانده ­اند پس چرا این قدر با قرآن غریبه­ ایم؟

ادامه »

امشب، شب غنيمت شمردن فرصت‌هاست كه از اين «من» زميني تا آن «آنِ» الهي، راهي نيست.

امشب بايد لحظه‌ها را غنيمت شمرد و چون گوهري ناب قدر دانست كه امشب مي‌توان كوله‌بار پر از گناهم را با مدد اين اشك‌ها، سبك كنم؛ كه اين اشك‌ها، امشب خاموش كنندة شعله‌هاي خشمي‌ست كه قرار است تنمان را به آتش بكشند …؛

كه امشب از تمام بندهاي «جوشن»م بايد تمنا ببارد…

امشب بايد زير سايه كلمات كتاب مقدس نشست …

بِكَ يا الله؛ بِكَ يا الله … و خدا را به نام خواند … يا مَن لَهُ الأسماءُ الحُسنَي … و از شعله‌هاي عذابش بيم‌ناك بود … يامَن إلَيهِ يَهرَبُ الخَائِفُون … تا بنده شرمسارش را بپذيرد … يا مَن إلَيه يَفزَعُ المُدينُون … كه سرمايه‌ام،‌محبتي‌ست كه به عالم نخواهم داد … يا مَن بِه يَفتَخِرُ المُحِبُّون … كه شكوه‌هاي دلم را مي‌داند… و آب توبه، چشم‌هايم را صيقل مي‌دهد…

ادامه »

یک کوچه غیرت ای قلندر تا علی (ع) مانده است
شمشیر بر دارد هر آن کس با علی (ع) مانده است

دیشب تمام کوچه های کوفه را گشتم
تنها علی(ع)، تنها علی(ع)، تنها علی(ع) مانده است

ای ماهتاب آهسته تر اینجا قدم بگذار!
در جزر و مد چاه، یک دریا علی(ع) مانده است

از خیل مردانی که می گفتند می مانیم
انگار تنها ابن ملجم با علی(ع) مانده است

ای مرد! بر تیغت مبادا خاک بنشیند
برخیز! تا برخاستن یک «یاعلی»(ع) مانده است

«مهدی جهاندار»

پذيرفتن مقام شيخ الإسلامي از سوي شيخ حرّ كه همواره از صحنه سياست دوري مي جست چيزي جز اداي دين به شيعه نبود.

در ماجراي سفر به اصفهان نقل است كه:

از سوي علامه مجلسي به ديدار كاخ شاه رفته بود و در مجلس شاه سليمان بدون اجازه او بالاي مجلس نشست؛ به گونه اي كه ميان او وشاه يك متكا بيش نبود. شاه پس از نشستن رو به شيخ كرد و گفت: به من گفته اند تو از علماي جليل و بزرگ عرب محمدبن حسن حرّ عاملي هستي؛ حال به من بگو فاصله ميان حر و خر چه قدر است؟ شيخ بي درنگ ﴿به شوخي﴾ گفت: يك متكا! شاه از شجاعت و حاضرجوابي شيخ يكه خورد.

خداوندا!

تو به قلبم آموختي چگونه به آيات تو عشق ورزد.

تو رو حم را به سوي ايمان روانه كردي.

اكنون از نگاه هاي كم سويم مرواريدهاي آسمان را مي بينم كه هر كدام قبله اي است به سوي تو.

خداوندا!

عشق جاودانه ات، قلب ناتوانم را رنجور كرده است و اين هستي، باغي است سرسبز كه آواز آبي اش تويي، عشق جاودانه اش تويي.

خداوندا!

دلم را از كدورت شرك و نفاق تطهير كن و آيينه قلبم را از زنگار دنيازدگي صاف نما. با من همراهي كن و مرا از بيچاره هاي گرفتار هواي نفس و حبّ جاه و مقام، دستگيري نما.

خداوندا!

گلبانگ رأفت تو، از مناره عرش، مرا از منجلاب پستي به بلنداي معرفت فرا مي خواند و با همه نااميدي ها، به رحمت تو اميد مي بخشد. تو فراتر از آني كه در فهم من درآيي و من فروتر از آنم كه لاف درك تو زنم. من به چهار ديواري هوس هاي خويش محدودم و تو نامحدود مطلقي؛ ما عرفناك حق معرفتك …

أشهد أنَّ كه مهرباني ات بي نظير است.

أشهد أنَّ كه گناهانم را مي بيني و پرده پوشي مي كني.

أشهد أنَّ كه دردهايم را مي داني و درمان مي كني.

أشهد أنَّ كه افتادگي مرا مي بيني و دست مي گيري.

أشهد أنَّ كه تهي دست ناچيزم و كوله بارم خالي است …

چشم جان به عنايت تو دوخته ام و دست تمنا به شاخسار احسان تو گشوده ام.

اي آفتاب خوبان، مي جوشد اندرونم
يك ساعتي بگنجان در سايه عنايت
هر چند بردي آبم، روي از درت نتابم
جور از حبيب خوش تر، كز مدعي رعايت

به بهانه شب قدر

<الحَمدُ لله الَّذِي لا يَبلُغُ مِدحَتَهُ القَائِلونَ و لا يُحصِي نَعماءَهُ العادُّونَ و لا يُؤَدّي حَقَّهُ المُجتَهِدُون …>

و مگر بيان بلاغتي هست كه به بي كرانه هاي وصفت دست يابد و نعمت هاي بي شمارت را به شمارش بنشيند؟…

الهي!

از خاكيان، هر كه عزم حضور در محضر بزرگي كند، به آراستگي ظاهر و پيراستن باطن خويش از پليدي ها، اميد عنايتي بلند و كرامتي شگرف دارد؛ به هر بانگ اذاني كه به نماز و نيايش تو قامت مي بندم، آراسته به عطر و سجده و سپيدي، در آرزوي صله احسانت و به اميد بخشايش بي كرانت هستم.

ادامه »

«حضرت آيةالله العظمي آقاي حاج سيد ابوالقاسم خويي، مرجع تقليد بزرگوار، بقيه ي سلف صالح و يكي از پرچمداران علوم اسلامي و يكي از مراجع بزرگ تقليد دوران معاصر بود.

ايشان در بسياري از علوم اسلامي رايج در حوزه هاي علميه، از اساتيد مسلم و كم نظير به حساب مي آمد. فقيهي بزرگ و اصولي اي عميق و مفسري نوآور و رجالي اي صاحب مكتب و متكلمي زبردست بود.

آثار علمي ارزشمند اين مرد بزرگ، به ده ها جلد كتاب در فقه و اصول و تفسير و رجال منحصر نمي شود. هزاران شاگرد تربيت يافته در حوزه ي دروس غني و سرشار او، هم اكنون در همه ي بلاد اسلامي منتشرند.

آن بزرگوار، يكي از نخستين كساني بود كه پس از شروع نهضت اسلامي به رهبري امام خميني(قدس سره)، حوزه ي علميه ي نجف را به اهميت حوادث ايران متوجه ساخت و سعي و كوششي ارجمند در همراهي با حركت عظيم روحانيت و مردم در ايران، مبذول كرد. در نهضت خونين مردم عراق در رمضان سال 1411 ﻫ . ق، قطب اصلي نهضت و مركز صدور حكم قيام اسلامي بود و به همين سبب، پس از سركوب شدن اين نهضت به وسيله رژيم خون خوار بعثي، اين كهن مرد دانشمند، مورد آزار و شكنجه و اهانت مأموران سنگدل بعثي قرار گرفت و در معرض خطر جدي واقع شد؛ و پس از آن كه به فضل الهي از خطر نجات يافت، تا مدت ها در شرايط سخت، زير نظر مأموران بعثي قرار داشت.

عمر طولاني و پربركت اين مرد بزرگ، كه نزديك به يك قرن امتداد يافت، سرشار از آزمايش هاي الهي و نمايشگر سعي و تلاش يك انسان مؤمن و پرهيزكار است». ([1])

[1]. پيام مقام معظم رهبري به مناسبت ارتحال آيةالله العظمي سيد ابوالقاسم خويي(ره)(قدس سره)، 18/5/1371.

<مادر رسيدگي و سرپرستي شما كوتاهي و اهمال نكرده و ياد شما را از خاطر نبرده ­ايم.>(1)

و آن­گاه كه <حسن­بن مثله جمكراني> را به حضورت فراخواندي، صداقت عشقت را در باورها گنجانيدي. امر كردي به برپايي مسجدي كه هماره نام و يادت را در دل­ها زنده نگه دارد و مسجد پا گرفت؛ مسجدي كه مولاي متقيان آن را قصر ناميد <قصر جمكران>(2) و سه ­شنبه شب­ها به ياد همان سه­ شنبه ­اي كه تو امر به ساختن مسجد كردي راهي كوي عشق مي ­شويم تا در سرزمين رازها و عنايت­ها با تو به گفتگو بنشينيم و از دردهاي دلمان با تو سخن بگوييم و شفا از تو بخواهيم و وقتي به مسجد مي­ آييم؛ مي­ يابيم كه گاه سفر براي دل است، براي زيارت، براي عشق، عشق به تمام خوبي­ها و زيبايي­هاي عالم وجود.

پی نوشت
 1- احتجاج، ج 2، ص 323. بيان شريف حضرت مهدي(عج) در توقيعي كه براي شيخ مفيد(ره) فرستاده­ اند.
2- مولاي متقيان(ع) فرمودند: <پرچم قائم ما بر اين كوه سفيد است، به نزد دهي كهن كه در كنار مسجد است و قصري كه آن را جمكران خوانند.> مسجد مقدس جمكران، تجلي­گاه صاحب الزمان(عج)، ص 19.

به بهانه 17 رمضان 12 بعثت؛ شب معراج

حكايت غريبي است اين حكايت معراج؛ حكايت بيرون رفتن از دايره ماديات و پا نهادن به آسمانهاي فراتر… ملاقات حضرت دوست و تماشاي جلوه هاي سرمدي! حكايت بيكرانگي روح آدمي و ضيافت خانه دوست!

خار و خس بيابان را توان آويختن به رداي آسماني سير و هاله روحاني سلوك محمد(ص) نيست؛ اگرچه دستي در نورانيت محض و دستي در غربت خاكي زمين داشته باشد! اگرچه محمد(ص) از خشت آدم زاده شد، ولي جان والايش به آن رتبه عظيم نايل شد كه هيچ مخلوقي به آن راه نيافت و اين، يعني معناي تامه اشرف مخلوقات بودن آدمي!

حكايت غريبي است اين حكايت معراج كه انسان را از تنگناي ماديت نجات بخشيد؛ پنجره هاي ناگشوده را براي خانه شينهاي كوچه دانش باز كرد و به آدمي آموخت چگونه باديه هاي سلوك را در نوردد و قله كمال خويش را فاتح شود…

ادامه »

سال سوم هجري‌ ست در مدينه و رمضان از نيمه گذشته است. اين روزها، روزهاي نجيبي‌ ست براي مدينه كه عطر و بوي رمضانش با عطر و بوي مولودي آميخته كه سيرت، از سيرت دلرباي محمد(ص) به ارث برده است و شكوه، از درياي شكوه علي(ع) و فضايل، از فضايل بي‌‌ كران فاطمه(س) …

اين روزها، مدينه سرخوش از ميلاد كريم آل طاهاست كه وجودش، پناهگاه مستمندان و نقطه پرگار درماندگان است؛ مولودي كه پاي درسش اگر نشسته باشي، در مي ‌يابي كه با او همراه شدن؛ يعني بي ‌آنكه دم از نيازت زده باشي، برآورده شدن كه كريم؛ يعني هنوز تو نگفته‌اي، او مي‌بخشدت، همان را كه در پي‌اش هستي و چه چيزي گران‌بهاتر از بهره بردن از علم نبوي و علوي‌اش كه او نخستين ثمره پيوند نبوت و ولايت است.

ادامه »