مدرسه علمیه الزهرا همدان

كربلا سال­ها در انتظار بود.

كربلا نبض شجاعت است و حيرت جاودانه­ ي تاريخ بر مدار اشك و گريه.

عطر شهادت از گودال قتلگاه به مشام جان­ها رسيد <اللهمّ انّي اعوذ بك من الكرب والبلاء>

و اين­گونه شد كه كربلا تصويربردار لحظات ارغواني شد.

<اينجا فرود آييد> اين­جا دست­هاي سقا در كنار فرات جا خواهد ماند و صداي شيون از خيمه سكينه تا آسمان خواهد رفت. اين­جا جمال قاسم به چنگال خون ريز خزان خواهد سوخت.

حسين(علیه السلام) اين­جا نجوا خواهد كرد:

يا دهر افّ لك من خليل       كم لك بالاشراق والاصيل([1])

اين­جا همان سرزمين موعود است. قطعه­ اي از بهشت كه به زمين پيوند خورده است. از مركب­ها پايين آييد و رحل اقامت افكنيد. اين­جا تاريخ، اعجاز عطش را به چشم خواهد ديد.

خيمه­ هاي غريبي و تنهايي  را برپا كنيد و كودكان را مشق عطش بياموزيد. اين­جا بايد قرباني بدهيد…

و اين سرزمين قرن­هاست كه بوي حسين(علیه السلام) مي­دهد. بوي كارواني كه دست در دست هم حماسه­ ي عاشورا را برپا كردند:

طفل شش­ ماهه، تشنگي، خنجر، خون، دستان بريده، حنجر پاره پاره شده، فرق شكافته، گوش بريده، سر بريده، خيمه­ هاي سوخته و … باز تشنگي.

1- سيدبن طاووس، الهوف، ص 102

وقتي عزم جزم كردي به نجف بروي، وقتي به نجف رسيدي، وقتي بيمار و نالان در گوشه حجره­ ي ساده و محقرت افتاده بودي، وقتي همدرسانت برايت كاسه آشي آوردند، هيچ كس فكر نمي­ كرد روزگاري آوازه نامت بدان جا برسد كه بزرگان عالم غرب در مقابلت درمانده شوند.

ظاهر ساده و بي­ پيرايه­ ات آن­قدر به مردم عامي و عادي شبيه بود كه وقتي علامه سمناني; مردم را به استقبالت فرستاد، آن­ها ديگري را به اشتباه به جاي تو گرفتند….

همت والا و عزم راسخت بود كه آرزوهايت را در سايه سار لطف بي­كران الهي به گل نشاند.

غواص پولادين اراده ­اي بودي كه در ميان امواج خروشان <مثنوي معنوي> پاي نهادي و سرافراز بيرون آمدي و راهي از <دريا به دريا> گشودي. تن و جان خويش را در اقيانوس بي­كران نهج البلاغه شستشو دادي و روحت را صفا بخشيدي

و آن­گاه كه به سوي دوست پر مي­ كشيدي، هنوز ناشناخته بودي و بي­ آلايشي و كم پيرايشي­ با آن خلوص خاصت براي كم­تر كسي تعريف شده بود.

پله پله تا، رهايي … هفت شهر علم را دوره كرده بود…

انگشت­ هاي چروكيده­ اش نه چند سال كه عمري مزرعه­ هاي فقر را بيل زده بود. تحملش را گره زده بود به اميد و توكلش، تا دانه دانه گندم بكارد و خوشه خوشه عشق بچيند…

كوچه باغ­ه اي تبريز مي­ دانند كه يتيم نو رسيده را تنها دستي از غيب راه مي ­برد و او كه از تبريز آمده بود، آزادمرد بود از هرچه رنگ تعلق داشت.

آمده بود تا نفس­هاي ملاصدرا را در قم زيارت كند و حكمت را به نهايتش برساند.([1]) عاشق­ترين عارف بود در <كيش مهر> و عارف­ترين حكيم در <مكتب عشق> و عالم­ترين معلم در <تفسير حق> و زاهدترين عالم در <تحصيل علم>. مردي كه در كلام روزمره­ اش جز به زبان قرآني تكلم نمي ­كرد… يادش گرامي و راهش پر رهرو باد.

1- يادنامه علامه طباطبايي1، خرداد 61 ، ص 67

روز آنان كه به دنبال خواندن و دانستن و اوج گرفتن ­اند؛

روز آنان كه آرامش خود را در كتاب مي­جويند و وعده­ ي «لَم تفُتهُ سَلوَة»([1]) را بر حاشيه­ ي ورق خاطرشان نقش كرده­ اند؛

روز آنان كه در بستان­ه اي علما([2]) ­به گردش مي­ پردازند و دانستن و علم اندوختن، بخشي اصلي و اساسي در ساعت­ هاي زندگي­شان است.

اي كاش آن صداقت و زلالي­ اي كه  موقع خواندن «من يار مهربانم، دانا و خوش­ بيانم» در حنجره ­هاي كودكانه­ مان موج مي­ زد، ما را به پشت نيمكت­ هاي اراده بكشاند و بارها و بارها همه­ ي زيبايي­ هاي آن لحظه­ ها را تجربه كنيم كه:

«از من مباش غافل، من يار مهربانم.»

پی نوشت:
[1] . عن اميرالمؤمنين(ع): «من تسلي بالكتب لم تفته سلوة؛ هر كس دركتاب آرامش بجويد، راحتي و آرامش از او سلب نمي­ شود.» (غرر الحكم و درر الكلم، ج1، ص 9، ش 175)

[2] . عن اميرالمؤمنين(ع): «الكتب بساتين العلماء» (همان، ج1، ص 33، ش 572)

دستورالعمل اول

 جماعتي از اين جانب، طلب موعظه و نصيحت مي کنند؛ اگر مقصودشان اين است که بگوئيم و بشنوند و بار ديگر در وقت ديگر، بگوييم و بشنوند، حقير عاجزم و بر اهل اطلاع پوشيده نيست.

و اگر بگويند کلمه اي مي خواهيم که امّ الکلمات باشد و کافي براي سعادت مطلقه دارين باشد، خداي تعالي قادر است که از بيان حقير، آن را کشف فرمايد و به شما برساند.

پس عرض مي کنم که غرض از خلق، عبوديت است «و ما خلقت الجن و الانس إلا ليعبدون» (سوره ذاريات/56) و حقيقت عبوديت؛ ترک معصيت است در اعتقاد که عمل قلب است و در عمل جوارح.

و ترک معصيت، حاصل نمي شود به طوري که ملکه شخص بشود، مگر با دوام مراقبه و ياد خدا در هر حال و زمان و مکان و در ميان مردم و در خلوت «ولا أقول سبحان الله و الحمد لله، لکنه ذکر الله عند حلاله و حرامه».

ما امام زمان عجل الله له الفرج را دوست مي داريم، چون امير نحل است؛ امور ما مطلقاً به وسيله او به ما مي رسد؛ و او را پيغمبر صلوات الله عليه براي ما امير قرار داده؛ و پيغمبر را دوست داريم، چون خدا او را واسطه بين ما و خود قرار داده؛ و خدا را دوست داريم، براي اينکه منبع همه خيرات است و وجود ممکنات، فيض اوست.

ادامه »

همچون دلاوري استوار قامت و شيردل، برادر را همراهي مي­ كرد. هم برادرش بود، هم پدرش و هم استادش…([1])

<سيد مرتضي> عشق را شناخته بود و با همه وجود درك كرده بود. كوچكي يا بزرگي سن <روح ­الله> برايش فرقي نمي­ كرد.

او ايمان داشت كه آتش عشق به دين و وطن <روح  الله> را به درجات متعالي رسانده است. سكينه­ اي اطمينان بخش براي ياران امام(ره) بود كه تكيه­ گاه قبيله نور مي­ ناميدندش.

<وكيل امين امام(ره)> و <پيام رسان امين مردم> بود كه همواره در سال­هاي تبعيد رابطه مردم را با رهبر انقلابي ­شان برقرار نگاه مي­داشت. روزهاي تلخ شهادت پدر، دوران تحصيل، حوادث تلخ روزگاران و رنج تبعيد و مرارت را بر تن رنجور خريد ولي لحظه­ اي دست از ياري و حمايت رهبر و مراد خود نكشيد.

پی نوشت:
1- ياران امام به روايت اسناد ساواك، كتاب بيستم، آيةالله سيد مرتضي پسنديده، زندگي­نامه، ص د، در اين رابطه چنين مي ­فرمايند: <… نزد خودم منطق، مطول و سيوطي را آغاز كردند، مشق را نيز من انجام مي­دادند، چون خط نستعليق من خوب بود، نزد من مشق مي­كردند…>

سفره افطار براي سومين بار گشوده شد و اين­ بار اسيري كه در خانه را كوبيد. ر

وزهاي قبل مسكيني و يتيمي و دست­هاي بخشنده و كريم آن­چه در سفره بود را تقديم آن­ها كردند فقط براي خدا. دست­هاي بخشنده از خانه­ ي كاهگلي پر گشودند و به اوج رسيدند.

مبدأ انسانيت از اين نقطه آغاز شد، از اين خانه ­ي گلي كوچك كه به وسعت آسمان­هاست. ملائك يك­بار ديگر سجده مي­كنند آدم را!

در اين خانه كه به روي فقير و اسير گشوده شد، راهي به سوي سدرﺓ المنتهي گشود و فرشتگان خواندند زير لب ﴿إنّ الأبرار يشربون من كأس كان مزاجها كافورا﴾([1])

اريكه­ هاي بهشتي را مزين كرده ­اند و سايه­ بان­هايي كه نه گرما مي­ شناسد و نه سرما. شرابي از جنس چشمه­ هاي بهشت چون زنجبيل گرم و عطرآگين.

<إن هذا كان لكم جزاء وكان سعيكم مشكوراً>([2]) و اين پاداشي است براي خانواده ­اي كه از خدا طلب پاداش نمي­ كند.

پي­ نوشت:
[1]. انسان ﴿76﴾ : 5 .
[2]. انسان ﴿76﴾ : 22.

شايد حتي ابوحارثه([1]) هم كه خوب مي ­دانست محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) همان پيامبر موعود تورات و انجيل است, باور نمي­ كرد پيامبر اين گونه عزيزترين عزيزانش را براي انجام >فقل تعالوا… ثمّ نبتهل<([2]) همراه بياورد:

دست­هاي كودكانه و معصوم حسن(علیه السلام) در دست, حسين(علیه السلام) خردسال زيبا روي در بغل, علي ِ(علیه السلام) از هر كس عزيزتر در پيش رو و فاطمه­ ي بضعةٌ منّي(سلام الله علیها) در پشت سر!

امّا وقتي آمادگي آن­ها را ديد, وحشت زده گفت:

>اگر با ما مباهله كند, پيش از اين كه يك سال بگذرد, يك نصراني بر روي زمين نخواهد ماند. اين­ها كساني هستند كه اگر از خدا بخواهند كوهي را از جا بكند, هرآينه خواهد كند!<

و اين گونه ماجراي مباهله, برگ ديگري شد براي حقانيت اسلام و براي رسوايي آن­ها كه:

>يعرفونه كما يعرفون أبناﺀهم<([3])

پي­ نوشت:
[1] . داناترين دانشمند مسيحيان نجران .
[2] . آل عمران )3( : 61 .
[3] . بقره )2( : 146.
[22] . بقره )2( : 249.

برو اي گداي مسكين در خانه علي زن

كه نگين پادشاهي دهد از كرم خدا را

و ولايت؛ يعني تا تاريخ هست … معناي اين كلمه را بايد جست؛كه در آغاز تنها كلمه بود و اينك اين سكوت عرش

درمانده­ ي درياي سخا، پروانه­ سان به دنبال عطر سخاوت و دست تواناي كريمي مي ­گردد كه خداوند به خصلت آسماني­ اش بنازد… و نگين انگشترش مي­ شود آفتاب تا صداي دردمندي كه مسجد عشق را مي ­آكند، بي­ پاسخ نماند تا جاودانه شود ولايت:

إِنّما وَلِيّكُمُ اللّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الّذينَ آمَنُوا الّذينَ يُقيمُونَ الصّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ

زمين با چشم ­هاي خويش بارش كلمات ناب ملكوتي و آسماني را بر جبين آفرينش مي­ بيند كه:

خدا را چون علي روح نماز است
   در رحمت به سوي شيعه باز است
             عــلي آيــينه عــشـــق الـــهي               
عـلي مصـداق اعجاز نمـاز اسـت
               ركـوعش شــاهد انفاق، كايشان              
نگاهش هر زمان مسكين نواز است

هر روز، هرلحظه و هر ثانيه كه مفاتيح­ الجنان گشوده مي­ شود و دعايي با سوز دلي، با اشك سوزاني بر دل­ها جاري مي ­شود و حلقه اتصالي مي­ شود ميان عاشق و معشوق، حضور آسماني قلمت در نگاه­ ها مرور مي ­شود؛ كه روح تو صفا يافته در اقيانوس معرفت بود…

از اين رو بود كه مفاتيح الجنان، راه هزاره­ هاي انس گشت كه از دستان تو تپيدن آغاز كرد و تو گام برداشتي در راهي كه هميشه به خورشيد ختم مي­ شود تا تراوش­ هاي قلمت چشمه­ اي باشد كه تا ابد جاري خواهد بود، و ساكنان آسمان و زمين پاس بدارندش…

تا اهتمام تو فانوس راه­ هاي شك زده شود… تا دريچه­ هاي مناجات براي هميشه باز بماند و روح جاودانه و پاكت در ميان كلمات هميشه مقدس، هيچ­گاه از يادها نرود…

سلام و صلوات خدا و انبيا و اوليايش تا هميشه جهان و ابديت بر روح پاكت باد…!