مدرسه علمیه الزهرا همدان

شهيد رجايي و شهيد باهنر، دو يار ديرينه، هم رزم، هم فكر و هم دل بودند. گويي يك روح در دو بدن كه هرگز  از اظهار مهر و محبت به يكديگر دريغ نمي ورزيدند.

هنگامي كه در زمان تصدي نخست وزيري شهيد رجايي، شهيد باهنر نامزد پستِ وزارت آموزش و پروش شد، شهيد رجايي در صحن مجلس، با خضوع و خشوع شگفت آوري، ارادت قلبي خويش را به شهيد باهنر چنين اظهار نمود:

«برادراني نامزد اين سمت بودند كه مورد تصويب قرار نگرفتند. دلم نمي آمد كه دكتر باهنر را از مجلس بگيرم… مي خواهم از مجلس اجازه بگيرم كه اين برادر عزيز را به ما بدهند… در مورد آقاي باهنر بحث هاي مختلفي شد كه يكي هم مسأله ي مديريتشان بود. در مورد مديريت، بنده شخصاً شاگرد ايشان بودم. آقاي باهنر، قاطعيت خود را در پس پرده ي عطوفت پنهان كرده است»

مرتضي محمودي، شهيد دكتر باهنر الگوي هنر مقاومت، ص 81 .

11 شوال 3 سال قبل از هجرت؛ عزيمت پيامبر اكرم(ص) به طائف براي تبليغ…

12 فرسنگ دورتر از جنوب شرقي امّ القريٰ، بهارستاني سرسبز و زيبا آرميده است؛ ملكة شهرهاي حجاز طائف، شهري كه خداوند يكتا نعمت را بر مردم آن تمام كرد، ولي آن ثروتمندان نافرمان، تكه سنگِ لات را دختر خدا مي‌خوانند و به بت خانه با شكوهش مباهات مي‌كنند.

إِنّ اْلإِنْسانَ لَيَطْغيٰ ‏ أنْ رَآهُ اسْتَغْنيٰ‏؛ به يقين انسان طغيان مي‌كند، از اينكه خود را بي‌نياز بيند.

و پيامبر رحمت كه حالا در مكة بي ابوطالب و خديجه روزگار سختي را مي‌گذراند، به قصد هدايت قبيلة بني ثقيف راهي مي‌شود؛ اما چه اميدي به ساكنان طائف كه در ميان عربِ بيابان‌گرد هم به سنگدلي و درنده خويي شُهره‌اند.

نه مهرباني طبيعت، دل‌هاي سنگشان را نرم مي‌كند، نه حتي مهرباني اين مرد فرشته خو كه 30 روز با سخنان آسماني‌اش به زندگي دعوتشان مي‌كند.

هر روز با سنگ و دشنام به استقبالش مي‌آيند و به قصد نشنيدن سخنش هلهله و هياهو مي‌كنند.

و دلي كه سخن حق در او ننشيند، از سنگ سخت‌تر مي‌شود: سپس دل‌هايتان از سنگ سخت‌تر شد، و اي بسا سنگ بشكافد و از دلش نهر آب روان گردد، يا لااقل از خشيت خدا هبوط كند و خدا از آنچه مي‌كنيد غافل نيست.

صاحب خلق عظيم از سنگ‌ها و بي‌حرمتي‌هايي كه بر جسم و جان نازنينش نثار گرديد، نه نگران بود و نه شكوه‌اي كرد. تنها نگراني‌اش از اين بود كه دل‌هاي سنگتان آتش‌گيرة دوزخ شود، كه دائماً مي‌فرمود: اللّهم اهد قومي فإنّهم لايعلمونو تنها شكوه‌اش اينكه آنچه از طائف كشيدم به وصف نيايد.

از آن شهر آباداني و فراواني، تنها برده‌اي مسيحي نداي حق را لبيك گفت: عداس از مردم نينوا، يك كلمه گفت لا إله إلاّ الله و رستگارِ قوم شد.

مقام معظم رهبري در بخشي از پيام تسليت شهادت آيةالله حكيم(قدس سره) فرمودند:

«اين شهيد عزيز، عالم مجاهدي بود كه سال هاي متمادي براي احقاق حق ملت عراق با رژيم خبيث صدام مبارزه كرد و پس از سقوط آن مجسمه ي شرّ و فساد در مقابله با اشغال گران آمريكايي و انگليسي همچون سدّ محكمي ايستاد و مبارزه اي دشوار را با نقشه هاي شوم آنان آغاز كرد و خود را براي شهادت در راه اين جهاد بزرگ و پيوستن به خيل شهيدان خاندان معظم آل حكيم و ديگر شهيدان علم و فضيلت در عراق آماده كرده بود…

شهيد آيةالله حكيم، مظهر خواسته هاي به حق ملتي بود كه دين و استقلال و آينده كشور خود را در معرض تهديد و خانه ي خود را در زير چكمه ي اشغال گران مي بيند و مي خواهد از هويت ديني و ملي خود در برابر متجاوزان دفاع كند».

روزنامه همشهري، 12/6/1382.

مراجع تشيع، ستون حنانه دين الهي­ اند كه قرآن و عترت، در عصر غيبت، بدان­ها استوارند و اين بام درخشان را بر شام تيره بشريت گسترده نگاه مي­ دارند.

حوزه علميه ديني قم و نجف، بر سفره شصت بهار علم او نشست و هزاران هزار شكوفه و هَزار، از باد نيستان تقوايش، بارور شد و بر شاخسار فقاهت روييد.

چه بنيادها كه از جوشش چشمه­ سار وجودش بر صفحه روزگاران بنيان نهاده شد و در يادها معماري گرديد. از مسجد و مدرسه و كتابخانه و بسيار اثر نيكوي ماندگار…

و بزرگ اثر جاويد و بي ­بديل او <كتابخانه­ اش> مأمن كتاب­هايي است كه صفحاتش در تب و تاب دست­ هاي دانش پژوهان و فرهيختگان لحظه ­اي آرام و قرار ندارند.

روحش شاد و راهش پر رهرو باد.

به بهانه 7 شوال شهادت حمزةبن عبدالمطلب

 او را با ابهت و صلابتش مي‌شناسيم، همان ابهت و صلابتي كه كفار مكه همين كه او را سوار بر اسب و در حال نزديك شدن مي‌ديدند، دست از آزار مسلمين بر مي‌داشتند و با ورودش درصدد دفاع از خود بر مي‌آمدند.

هنوز طنين صدايش در مكه به گوش مي‌رسد: <دروغ كجاست؟ حقيقت كجاست؟ درحالي كه محمد(ص) هنوز حرف‌هايش را برايتان نگفته است. من به دين برادر زاده‌ام درآمده‌ام. هركس جرأت جنگيدن دارد، بيايد با من بجنگد>. و همه فرار مي‌كردند…

ادامه »

«مردم، دِين خودشان را به جمهوري اسلامي تاكنون ادا كردند و به تكليف خودشان عمل كردند.

مردم به آقاي رييس جمهور، به آن شورا رأي دادند، حالا نوبت آقايان است كه در مقابل اين همه زحمتي كه آن ها كشيدند و محبتي كه آن ها كردند و فداكاري ها كه آن ها كردند، حالا نوبت آقايان است…

نوبت شماست كه بايد اين دِين را به اين مردمي كه شما را نشاندند به اين مسند، دِين خودتان را عمل بكنيد، ادا كنيد به مردم»

صحيفه نور، ج 15، ص 103 و 104.

5 شوال 60 قمري؛ ورود حضرت مسلم به كوفه

حكايتِ ‌نامه‌هاي مشتاقانه كوفيان به امام حسين(ع) در تاريخ معروف است:

براي حسين‌بن علي(ع) از شيعيان مؤمن و مسلمان؛ اما بعد، بشتاب و بشتاب كه مردم انتظارت را دارند و به ديگري نظر ندارند. العجل العجل، والسلام عليك.

و پاسخ امام(ع):

سخن شما را شنيدم، گفتيد منتظران و شيعيان من هستيد، گفتيد ما همه سرباز توايم، بيا و امام ما باش. اينك برادر و پسر عموي امينم را نزد شما مي‌فرستم، تا شرح حال شما و نخبگانتان را برايم بنويسد، اگر چنان بود كه گفتيد، به سويتان مي‌شتابم….

به كوفه برو مرد! كوفه زادگاه توست و چندي است از عطر مردانگي و صفا بي‌نصيب مانده‌اند كوچه‌هاي سوت و كور كوفه، پنجم شوال 60 هجري قمري، كوفه دوباره شور و زندگي را تجربه كرد؛ امّا تنها دو ماه و سه روز از مسلم پسر عقيل پذيرايي كرد: ابتدا تا دهم ذي‌قعده با خيلي از محبّان بيعت كننده بيش از 18000 نفر و سپس 8 ذي حجّه با تنهايي و حيله و شمشير و … بام دارالإماره.

ادامه »

 رمـضـان سـايه مـهر از سـر ما مـي‌گيرد      بال رأفت كه فرو داشـت، فرا مي‌گـيرد

چـون نـگيرد دلـم از رفـتن مـاه شب قدر      كـه خـدا سايه مهر از سر ما مـي‌گـيرد

رمضان دار شفايي است كه هر جان و دلي      داروي درد از ايـن دار شـفا مـي‌گـيرد

روزه با فطر، امان است و بـرات شـب قـدر      هر كه شد در دو جهان كامروا مي‌گيرد

ذره ذره‌هاي خاك به نماز شكر ايستاده‌اند. ملائك فوج فوج، هديه در دست، بر زمين فرو مي‌آيند تا ميهمانان خدا را گرامي دارند…

خوشا به حال آنان كه روزه لب‌هاشان ذكر بوده است؛ روزه دست‌هاشان خدمت؛ روزه چشم‌هاشان اشك، روزه پاهاشان توبه و روزه قلب‌هاشان ايمان!

امروز، آدميان پرده‌نشين حريم قدس‌اند و عشق، عطر جاري در كوچه پس كوچه‌هاي معنويت است؛ امروز دلدادگان تكليف، به پاسداشت فطر، با توشه‌اي برگرفته از رمضان، به نماز ايستاده‌اند…

اللهم اهل الكبرياء والعظمة…

و حقيقت فطر، نتيجه تلاش‌گري روح، در ماه بذر افشاني سجاياي اخلاقي است؛ تدوين معنويات رمضان كه به دست فطر سپرده شده تا ذخيره‌اي روشن براي فرداي معاد باشد!
امروز نجواي رستگاري بر لب‌هاست و ميهمانان جبروت، شكوه خداوندي را حس مي‌كنند؛ امروز پايان يك ‌ماه لب فرو بستن و چشم بر هم نهادن است؛ پايان يك‌ماه، هر سحر ميهمان خدا بودن؛ روزها به عبادت نفس كشيدن و شب‌ها «اللهم تقبّل صيامنا» گفتن؛ امروز بزرگ‌ترين همايش پر شوكت شكرگذاران به درگاه پروردگار و نامه بلند خواهندگي است؛ زيباترين تصنيف وحدت؛ پيروزي در امتحاني بزرگ و جشن تولدي دوباره…

ادامه »

خاك را مي­بويم، بوي قطرات باران بر خاك و بر ديوارهاي كاهگلي عشق را در كالبد زنده مي ­كند، گويي بهار دوباره بازگشته است؛ به يُمن ورود دلاور مردان سرافراز.

مردان صبوري كه بلندترين قله­ هاي پايداري را فتح كردند تا دشمن به زانو درآيد و عجز خويش را لابه كند.

دل­ها از شوق بيرون مي­ جهد و چهره­ ها پس از سال­ها با لبخند آشتي مي­ كند. شانه­ هاي استواري كه آتشفشاني از درد را در خود نهفته داشت، مي ­آيد تا بار سنگين درد و غم را كه يادگار ديوارهاي سياه اسارت بود، در سپيده دم كوچه­ هاي عشق بر زمين بگذارد.

يوسف­ هاي غريب از راه مي ­رسند تا وطن آن­ها را در آغوش كشد و بر پاهاي استوارشان بوسه زند و آنان نيز در سجده­ ي شكر بر خاك وطن مي ­افتند و صدايي لرزان در همهمه شوق: <در بگشاييد، شمع بياوريد، عود و اسپند بسوزانيد، شايد اين غبار از راه رسيده و از سفري دراز برگشته گمشده­ي من باشد> ولي…

تلمود خودخواهي­ شان را با آيات مبين انسانيت پاره خواهيم كرد.

دو مثلث زر و زور را با خون از صحنه­ ي روزگار محو خواهيم نمود.

ديوار حايل خيالي­ شان را با امواج حضورمان به لرزه  مي­ افكنيم.

سنگ غيرت اسلامي بر پيشاني بي­ عدالتي فرو مي­ نشانيم.

روز قدس فرصت حضور است و منِ  مسلمان خانه­ ي مقدّس ديرينم را دوباره ياد خواهم كرد و با حضورم در طرح پاك­سازي خانه­ ي عشق، دستي خواهم بود. و مي­دانم سكوت در برابر ظلم، حمايت از آن است.