مدرسه علمیه الزهرا همدان

براي حفاظت از كتاب و كلاس درسش به جاي مداد با خودش سنگ مي­ برد!

در باغچه­ ي خانه هم سنگ كاشته است. اسباب بازي­هايش هم از جنس سنگ است…

سنگ، سنگ، سنگ، … با سنگ پيمان بسته بود تا بيرون راندن كفتارها آرام ننشيند، پيمان بسته بود كه يك قدم پس نگذارد و به تانك­ها بفهماند كه سنگ، حرف كمي نيست.

خورشيد در بغض دستانش سنگ مي­شود تا عقده­ هاي سرزمين اشغال شده ­اش را بر سر غاصبان آوار كند. و قدس… تاريخ به تاراج رفته كودكان زخم خورده ­اي است كه با زخم­هاي دل موسي(عليه السلام) و آتش سينه عيسي(عليه السلام)، در مسير عزت و آزادگي فرهنگ محمدي(صلي الله عليه و آله) گام بر مي­دارند.

انقلاب سنگ هم چنان ادامه دارد… تا رهايي قدس…

به بهانه 11 ذي‌قعده ميلاد امام رضا(ع)

به نيت حرمت، به نيت ضريحت، به نيت آرامشي كه پس از زيارت تو در دلم سكني مي‌گزيند…

اللّهمَّ صَلِّ عَلي علي‌بن موسي‌الرّضا المرتضي الإمام التّقي النّقي و حجّتكَ عَلي مَن فَوقَ الأرض و مَن تحتَ الثَّري الصدّيقِ الشّهيد صلوة كثيرةً تامَّةً زاكيَةُ مُتواصِلَةً مُتواترَةً مُترادِفةً كافْضلِ مَا صَلَّيتَ عَلي أحَد مِن أوليائكَ…

عاشق شده‌ام نه؟… تو هم اين را فهميده‌اي؟…

مي‌گويند وقتي عاشق باشي، همه لحظات زيستنت مي‌شود دست و پا زدن پي معشوق؛ لحظه لحظه نفس‌هايت او را مي‌جويند… مي‌خواهي بيابي‌اش و بماني با او…

تو مي‌داني اين همه عاشق بودن يعني باقي ماندن پيوند، نگسستن رشته دوستي، جرعه جرعه نوش آشنايي در كام ريختن…

با تو كه بوده‌ام به شهود رؤيا رفته‌ام؛ با تو كه بوده‌ام دست يقين چلچراغي از اميد در خانه دلم برافروخته است؛ با تو كه بوده‌ام پيراهنم بوي ياس گرفته است…

با تو كه بوده‌ام، كبوتر خيالم سبكبال بال پرواز گرفته است… با تو كه بوده‌ام دستان سياه ابليس نتوانسته كه مترسك نفس را در مزرعه سبز دلم علم كند…

وقتي طفل دلم بهانه تو را مي‌گيرد، وقتي دورم از حريم حرم با صفايت؛ آن وقت گوشه دنجي مي‌نشينم و با تو سخن مي‌گويم…

السلام عليك يا علي‌بن موسي‌الرضا المرتضي…

ادامه »

شهر را محاصره كردند و به دنبالش دل­ها را، تكه­ هاي قلب پاره پاره شده را بر نيزه كردند و بر دروازه آبادان كوبيدند.

حادثه­ اي بزرگ، عروق زمين را مي ­شكافت و بر ناآرامي خاك ­تازيانه زد. چشم سرداران، خيره شد در خون. باد، مسافر بازگشته از خاكسترهاست. بادهاي مسموم، غرور خوزستان را محاصره كردند.

شب­ها و روزها ­گذشت امّا دل­هاي محصور در حصار، به اين ­انديشيدند كه خارج از اين حصر، آسمان چه رنگي است و آيا كسي به ياد آن­ها هست؟…

اين سو … <يا ثامن الائمه> فريادي، سكوت را شكست و صدا، غرور حصار اسارت را در هم ريخت… صدا خيبر شكن بود… از حنجره غيرت ­برخاست تا اركان قدرت پوشالي دشمن را به لرزه آورد…

جان­هاي مشتاق و دل­هاي آتش گرفته به راه افتاد و حصر خاك را به همراه حصر دل، با هم شكست. يك وجب زمين به همراه صدها دل مشتاق، دوباره به آغوش وطن بازگشت تا در تاريخ ثبت شود كه حصر آبادان، تنها با يك جمله شكسته شد…

جمله تاريخي و پر ابهت روح الله… <حصر آبادان بايد شكسته شود>…(صحيفه نور، ج 13، ص 160)

دل دوبــاره عشــــق قسمت کرده است
یــــاد کاوه، یــــــاد همّـــت کـرده است
یـــاد ســـــــرداران بی سر کرده است
یــــاد بـــــدر و یـــاد خیــبر کرده است
یــــــاد مجـــنون و شلـمــچه کرده است
 یـــــــاد غــــوغای حـــلبــچه کرده است
 یــــاد فـــکّــه، یــاد مــهران کرده است
یــــاد نجــــوا های چــمران کرده است
 یـــاد سـربنــدهای یا زهـــرا (س) بخیر
یـــــاد آن دل های چون دریـــــا بــــــخیر
 یــــــــاد آن نـــام آوران بـــی ریـــــــــا
یـــاد آن جان بر کـــفان جبـــهـــــــه ها
 یـــــاد ســـنگـــــــرهـــای تــوأم با صفا
نیــمـــه شبـــهــا ذکـــر حـــقّ، یاد خـدا
 یــــاد ســــــرباز شــــــهید بی پـــلاک
یــــــاد آن تــن های افتـــاده به خـــاک
 یـــاد آنـــانـکـــه رســـیدند تا خــــــــدا
با شـــــــــــــــهادت ، عاقبت از ما جدا
«محسن زعفرانیه»

در برگ ريزان خزان، بهاري از راه مي­رسد كه نوروز انديشه است.

بهاري كه در آن با قلم و كتاب، با كلاس و سنگر تجديد بيعت مي­كنيم و بذر <علم> و <عاطفه> را در مزرعه­ ي انديشه و دل مي­نشانيم.

كوچه ­ها بوي بهار مي ­دهند، بوي زندگي، بوي حرف­هاي تازه، بوي خاطره ­هاي باران خورده­ اي كه با زنگ­ تفريح مرور مي­شود.

با آمدن مهر دوباره مي­ توان به آواز “چوپان دروغگو” گوش داد. و “فريب روباه” را نخورد و قالب پنير را از دست نداد.

با مهر مي ­توان كنار واژه­ ها قدم زد و جرعه جرعه محبت نوشيد؛

مي­ توان از آسمان “كتاب علوم” ستاره­ هاي دوستي چيد و با “آقاي هاشمي” تمام ايران را سفر كرد؛

مي­شود ميهمان “كوكب خانم” شد و به"كبري” يادآوري كرد كه كتابش را در حياط رها نكند.

مهر است و بايد دوباره براي پروانه­ ها دعا كرد، تا هميشه در آسمان دوستي­ها پرواز كنند.

<سنگ بياور اسماعيل كه پروردگارم امر به تجديد بناي خانه­ اش داده است>

و دستان توانمند اسماعيل سنگ­ها را بر مي ­دارد و در كنار تو بر زمين مي ­نهد تا تو با نفس­ هايي كه بوي خدا مي­ دهد و چشماني كه ابرهاي باراني را در خود پذيرفته است، لبيك گويان ديوارهاي كعبه را بالا ببري.

در سرزمين بادهاي سوزان و گرماي كوير با بدني سوخته از هرم آفتاب و با سر و صورتي گرد و غبار گرفته، خشت خشت، عشق را بر روي هم مي­ چيني تا به اذن پروردگار نفخه­ ي بهشتي بر آن بوزد و حرم حرمت خدايي بيابد.

خانه ­اي ساده و سنگي، خانه ­اي چهارگوش كه رستن­گاه عشق است، چارچوب بلند جاودانگي، خانه­ اي كه چهارگوشه­ اش را مي­ تواني سجده كني و كلام بندگي­ ات را به گوش جان عالميان برساني.

مكعبي نوراني كه دل­هاي عاشق را چون كهربا به سوي خود جذب مي­كند. كعبه را به امر پروردگارت باز مي ­سازي تا دلدادگان سر بر ديوارش نهند، دست از <من> خود بكشند، پاي از گليم منيت بيرون نهند و در مسير <او> شدن قدم گذارند.

سيدبن طاووس, سوره پرواز را تلاوت كرد. (664 ق)

سحري در سرداب سامرا, صداي مولايش, حضرت حجّة را آشكارا شنيد كه براي پيروانش دعا   مي­ كرد:

«پروردگارا! شيعيان از پرتو نور ما و باقيمانده­ ي گِل وجود ما, آفريده شده ­اند و گناهان فراواني به گرمي دوستي و  ولايت ما انجام داده ­اند, پس اگر گناهانشان ميان تو و آن­ها, فاصله ­اي پديد آورده, ميان آن­ها اصلاح كن و گناهانشان را از خمس ما جبران فرما.

پروردگارا! آن­ها را از آتش دور كرده و در بهشت جاي ده و همراه دشمنان ما در خشم و عذاب خويش نيفكن.» [نجم الثاقب, ص 296]

به مناسبت اول ذی قعده، میلاد حضرت معصومه(س)

این بانو کیست که از هر تار و پود لباس مهرش، بوی امام رضا(ع) به مشام می‌رسد و صدف قم به لؤلؤ وجود او، در حلقه شهرها به خود می‌بالد و می‌نازد؟!

به راستی کیست این بانو که معلم و مربی خصوصی او، امام موسای کاظم(ع)، بر سطر‌سطر تکالیف الهی او آفرین می‌گوید و قلم اندیشه او را تا آسمان‌ها پرواز می‌دهد؟

کیست این بانو که جرعه‌جرعه زیارتنامه‌اش از سبوی عشق و ارادت برادرش امام رضا(ع) در بزم توسل به جام و جان مشتاقان کرامتش جاری می‌شود؛ جرعه‌های معرفتی که هر قطره‌اش، لکه‌های هوس و آلودگی وسوسه شیطان را از تن فطرت پاک می‌کند؟…

کیست این بانو؟…

ادامه »

 به مناسبت 27 شهریور، روز شعر و ادب فارسی

شاعران را بخواهی تعریف کنی، اغراق شاید نباشد اگر بگویی گزارشگران حقیقت‌اند و مترجمان رازهای آسمان؛ نه همچون انبیا که حکمت‌های حق را آن چنان که شنیده‌اند، به زبان بیاورند و نه همچون اولیا که نور حق را چونان آینه‌هایی تمام‌نما بر لوح خاک بتابانند؛ بلکه گُنگ خواب دیده‌اند که در برهوت دنیا پرسه می‌زنند تا صاعقه‌ای بر جانشان فرود آید و کلماتی چند از غیب در صفحه دل‌هایشان نقش ببندد!

ادامه »

آيةالله طالقاني(قدس سره) هيچ گاه خط فكري اش را به زمان و مكان خاصي محدود نكرد، بلكه با آزاد انديشي و جهان بيني اسلامي كه داشت، براي هم بستگي ملل و مذاهب اسلامي سعي بسيار كرد.

او با «دارالتقريب بين المذاهب الاسلامية» همكاري داشت و به نمايندگي مرجع عالي قدر تشيع، حضرت آيةالله العظمي بروجردي(قدس سره) براي رساندن پيام ايشان به «شيخ محمود شلتوت» همراه جمعي از علما در كنگره ي اسلامي دارالتقريب قاهره شركت كرد. هم چنين كتاب تحليلي و پر ارزش امام علي بن ابي طالب(ع) نوشته ي يكي از برادران اهل سنت را ترجمه كرد تا در پرتو وجود تابناك حضرت علي(ع) در راه تقريب گام برداشته باشد.

هم چنين بهار سال 1331 در كنگره ي جهاني «شعوب المسلمين» كراچي پاكستان شركت كرد و سخنراني بسيار مهيّجي درباره ي مسايل جهان اسلام و راز عقب ماندگي مسلمانان ايراد كرد كه بسيار مورد توجه شركت كنندگان قرار گرفت

عباس داووديان فر، ابوذر انقلاب، ص 57