مدرسه علمیه الزهرا همدان

شهر را محاصره كردند و به دنبالش دل­ها را، تكه­ هاي قلب پاره پاره شده را بر نيزه كردند و بر دروازه آبادان كوبيدند.

حادثه­ اي بزرگ، عروق زمين را مي ­شكافت و بر ناآرامي خاك ­تازيانه زد. چشم سرداران، خيره شد در خون. باد، مسافر بازگشته از خاكسترهاست. بادهاي مسموم، غرور خوزستان را محاصره كردند.

شب­ها و روزها ­گذشت امّا دل­هاي محصور در حصار، به اين ­انديشيدند كه خارج از اين حصر، آسمان چه رنگي است و آيا كسي به ياد آن­ها هست؟…

اين سو … <يا ثامن الائمه> فريادي، سكوت را شكست و صدا، غرور حصار اسارت را در هم ريخت… صدا خيبر شكن بود… از حنجره غيرت ­برخاست تا اركان قدرت پوشالي دشمن را به لرزه آورد…

جان­هاي مشتاق و دل­هاي آتش گرفته به راه افتاد و حصر خاك را به همراه حصر دل، با هم شكست. يك وجب زمين به همراه صدها دل مشتاق، دوباره به آغوش وطن بازگشت تا در تاريخ ثبت شود كه حصر آبادان، تنها با يك جمله شكسته شد…

جمله تاريخي و پر ابهت روح الله… <حصر آبادان بايد شكسته شود>…(صحيفه نور، ج 13، ص 160)

دل دوبــاره عشــــق قسمت کرده است
یــــاد کاوه، یــــــاد همّـــت کـرده است
یـــاد ســـــــرداران بی سر کرده است
یــــاد بـــــدر و یـــاد خیــبر کرده است
یــــــاد مجـــنون و شلـمــچه کرده است
 یـــــــاد غــــوغای حـــلبــچه کرده است
 یــــاد فـــکّــه، یــاد مــهران کرده است
یــــاد نجــــوا های چــمران کرده است
 یـــاد سـربنــدهای یا زهـــرا (س) بخیر
یـــــاد آن دل های چون دریـــــا بــــــخیر
 یــــــــاد آن نـــام آوران بـــی ریـــــــــا
یـــاد آن جان بر کـــفان جبـــهـــــــه ها
 یـــــاد ســـنگـــــــرهـــای تــوأم با صفا
نیــمـــه شبـــهــا ذکـــر حـــقّ، یاد خـدا
 یــــاد ســــــرباز شــــــهید بی پـــلاک
یــــــاد آن تــن های افتـــاده به خـــاک
 یـــاد آنـــانـکـــه رســـیدند تا خــــــــدا
با شـــــــــــــــهادت ، عاقبت از ما جدا
«محسن زعفرانیه»

در برگ ريزان خزان، بهاري از راه مي­رسد كه نوروز انديشه است.

بهاري كه در آن با قلم و كتاب، با كلاس و سنگر تجديد بيعت مي­كنيم و بذر <علم> و <عاطفه> را در مزرعه­ ي انديشه و دل مي­نشانيم.

كوچه ­ها بوي بهار مي ­دهند، بوي زندگي، بوي حرف­هاي تازه، بوي خاطره ­هاي باران خورده­ اي كه با زنگ­ تفريح مرور مي­شود.

با آمدن مهر دوباره مي­ توان به آواز “چوپان دروغگو” گوش داد. و “فريب روباه” را نخورد و قالب پنير را از دست نداد.

با مهر مي ­توان كنار واژه­ ها قدم زد و جرعه جرعه محبت نوشيد؛

مي­ توان از آسمان “كتاب علوم” ستاره­ هاي دوستي چيد و با “آقاي هاشمي” تمام ايران را سفر كرد؛

مي­شود ميهمان “كوكب خانم” شد و به"كبري” يادآوري كرد كه كتابش را در حياط رها نكند.

مهر است و بايد دوباره براي پروانه­ ها دعا كرد، تا هميشه در آسمان دوستي­ها پرواز كنند.

<سنگ بياور اسماعيل كه پروردگارم امر به تجديد بناي خانه­ اش داده است>

و دستان توانمند اسماعيل سنگ­ها را بر مي ­دارد و در كنار تو بر زمين مي ­نهد تا تو با نفس­ هايي كه بوي خدا مي­ دهد و چشماني كه ابرهاي باراني را در خود پذيرفته است، لبيك گويان ديوارهاي كعبه را بالا ببري.

در سرزمين بادهاي سوزان و گرماي كوير با بدني سوخته از هرم آفتاب و با سر و صورتي گرد و غبار گرفته، خشت خشت، عشق را بر روي هم مي­ چيني تا به اذن پروردگار نفخه­ ي بهشتي بر آن بوزد و حرم حرمت خدايي بيابد.

خانه ­اي ساده و سنگي، خانه ­اي چهارگوش كه رستن­گاه عشق است، چارچوب بلند جاودانگي، خانه­ اي كه چهارگوشه­ اش را مي­ تواني سجده كني و كلام بندگي­ ات را به گوش جان عالميان برساني.

مكعبي نوراني كه دل­هاي عاشق را چون كهربا به سوي خود جذب مي­كند. كعبه را به امر پروردگارت باز مي ­سازي تا دلدادگان سر بر ديوارش نهند، دست از <من> خود بكشند، پاي از گليم منيت بيرون نهند و در مسير <او> شدن قدم گذارند.

سيدبن طاووس, سوره پرواز را تلاوت كرد. (664 ق)

سحري در سرداب سامرا, صداي مولايش, حضرت حجّة را آشكارا شنيد كه براي پيروانش دعا   مي­ كرد:

«پروردگارا! شيعيان از پرتو نور ما و باقيمانده­ ي گِل وجود ما, آفريده شده ­اند و گناهان فراواني به گرمي دوستي و  ولايت ما انجام داده ­اند, پس اگر گناهانشان ميان تو و آن­ها, فاصله ­اي پديد آورده, ميان آن­ها اصلاح كن و گناهانشان را از خمس ما جبران فرما.

پروردگارا! آن­ها را از آتش دور كرده و در بهشت جاي ده و همراه دشمنان ما در خشم و عذاب خويش نيفكن.» [نجم الثاقب, ص 296]

به مناسبت اول ذی قعده، میلاد حضرت معصومه(س)

این بانو کیست که از هر تار و پود لباس مهرش، بوی امام رضا(ع) به مشام می‌رسد و صدف قم به لؤلؤ وجود او، در حلقه شهرها به خود می‌بالد و می‌نازد؟!

به راستی کیست این بانو که معلم و مربی خصوصی او، امام موسای کاظم(ع)، بر سطر‌سطر تکالیف الهی او آفرین می‌گوید و قلم اندیشه او را تا آسمان‌ها پرواز می‌دهد؟

کیست این بانو که جرعه‌جرعه زیارتنامه‌اش از سبوی عشق و ارادت برادرش امام رضا(ع) در بزم توسل به جام و جان مشتاقان کرامتش جاری می‌شود؛ جرعه‌های معرفتی که هر قطره‌اش، لکه‌های هوس و آلودگی وسوسه شیطان را از تن فطرت پاک می‌کند؟…

کیست این بانو؟…

ادامه »

 به مناسبت 27 شهریور، روز شعر و ادب فارسی

شاعران را بخواهی تعریف کنی، اغراق شاید نباشد اگر بگویی گزارشگران حقیقت‌اند و مترجمان رازهای آسمان؛ نه همچون انبیا که حکمت‌های حق را آن چنان که شنیده‌اند، به زبان بیاورند و نه همچون اولیا که نور حق را چونان آینه‌هایی تمام‌نما بر لوح خاک بتابانند؛ بلکه گُنگ خواب دیده‌اند که در برهوت دنیا پرسه می‌زنند تا صاعقه‌ای بر جانشان فرود آید و کلماتی چند از غیب در صفحه دل‌هایشان نقش ببندد!

ادامه »

آيةالله طالقاني(قدس سره) هيچ گاه خط فكري اش را به زمان و مكان خاصي محدود نكرد، بلكه با آزاد انديشي و جهان بيني اسلامي كه داشت، براي هم بستگي ملل و مذاهب اسلامي سعي بسيار كرد.

او با «دارالتقريب بين المذاهب الاسلامية» همكاري داشت و به نمايندگي مرجع عالي قدر تشيع، حضرت آيةالله العظمي بروجردي(قدس سره) براي رساندن پيام ايشان به «شيخ محمود شلتوت» همراه جمعي از علما در كنگره ي اسلامي دارالتقريب قاهره شركت كرد. هم چنين كتاب تحليلي و پر ارزش امام علي بن ابي طالب(ع) نوشته ي يكي از برادران اهل سنت را ترجمه كرد تا در پرتو وجود تابناك حضرت علي(ع) در راه تقريب گام برداشته باشد.

هم چنين بهار سال 1331 در كنگره ي جهاني «شعوب المسلمين» كراچي پاكستان شركت كرد و سخنراني بسيار مهيّجي درباره ي مسايل جهان اسلام و راز عقب ماندگي مسلمانان ايراد كرد كه بسيار مورد توجه شركت كنندگان قرار گرفت

عباس داووديان فر، ابوذر انقلاب، ص 57

21 شوال 92 قمري؛ فتح آندلس

اندلس منتظر شنيدن نام محمد(ص) بود تا با اسلام، تاريكي تاب خورده، طنابي گردد بر گردن خفاش‌ها و عنكبوت‌هاي كفر و دسيسه.

اكنون دروازه اروپا است كه به روي مسلمانان گشوده مي‌شود. فتحي خجسته و پيروزي بزرگي فراروي مسلمانان است. پاداش مجاهداني كه به پا خاستند و ننگ خانه‌نشيني را به جان نخريدند.

سال‌هاي پاياني قرن اول هجري است. مسلمانان كه طنين صداي رسول خدا(ص) را در جان به ياد دارند، به سرعت مرزهاي جهان را در مي‌نوردند و پيش مي‌تازند.

سپاهيان اسلام، اكنون بر دروازة اروپا ايستادند: آندلس؛ تنها تنگه‌اي ميان ايشان و مركز جهان مسيحي باقي مانده است. مسيحيتي زنگ خورده و بي‌هويت!

طارق‌بن زياد سردار آفريقايي تبار، بر كنارة درياي مديترانه ايستاده است و ساحل را مي‌نگرد. طارق، سپاهيان اسلام را جمع مي‌كند و سخن مي‌گويد: اينك كشتي‌ها را در هم شكنيد و شمشيرهايتان را آماده كنيد، همانا اكنون هنگام جنگيدن است. باشد كه پس از اين، پيروزي را در آغوش كشيد.

سپاه اسلام، به سادگي طلايه‌داران دشمن را در هم مي‌شكند و بعد آندلس، گنج‌هاي خود را به پاي ايشان مي‌افشاند.

شهر و دهكده‌هاي پايتخت را آذين‌بندي مي‌كنند و در ميان شادي همگان، نخستين ندايي كه به رسالت محمد(ص) شهادت مي‌دهد، از فراز كاخ‌هاي سر به فلك كشيده به آسمان مي‌رود. اينك وعده رسول خداست كه تحقق مي‌يابد و امپراطوري‌هاي گردن‌كش، در پيشگاه مسلمانان به زانو در مي‌آيند.

اسلام به آندلس آمد و قلب سياه ستمگري و سركشي را از سينه جهالت بيرون كشيد.

اسلام قصّه ليست‌هاي بلند عصيان را كوتاه كرد و مانند آفتابي فروزان از پشت كوه‌هاي پيرنه طلوع كرد، تا آندلس را از انزواي آفت‌زاي خويش برهاند و بازماندگان جزيره جهل را از چنگال تعصب و تاريكي نجات بخشد.

شهادت يعني گذشتن از خاك و پيوستن به افلاك، گذشتن از رود و پيوستن به دريا!جاري شدن در دقايق ناب جاودانگي.

ميدان ژاله آن روز در انتظار عروج كساني بود كه در روز ازل، قالوا بلي گفته بودند. آنان كه آزادي و آزادگي را در زندان و شكنجه و شهادت به خفت زندگي با طاغوتيان ترجيح مي­ دادند.

بوي خون لحظه لحظه­ هاي آن روز را پر كرده بود. بوي هزارها هزار كبوتر سر بريده، خنده ­هاي خاموش گل سرخ زير چكمه ­هاي شب.

آن شب آسمان چه­ قدر بي­ ستاره بود. مثل اين­كه اين دفعه از روزنه زمين، هزارها هزار شعر تازه پر كشيده­ اند كه ستاره­ ها از آسمان مي­ ريزند.

خيابان ژاله پر از لاله شد و ميدان كوچك بغض كرد تا خون فواره بزند و سلاّخ­ها سراغ كبوترها را بگيرند و جلاّدها ردّ پرستوها را بو بكشند و صبح رنگ خون بگيرد.