مدرسه علمیه الزهرا همدان

بوي رمضان مي آيد، بوي خوب ماه ميهماني و تو ميهمان عرش الهي مي شوي و چه ميهماني با عظمت تر از اين؟!

سي روز ميهمان ربي مي شوي كه تو را از وجود خود آفريد ﴿… وَنَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّوحِي…﴾([1]) و خود، تو را پرورش داد كه او رب العالمين است.

سي روز ميهمان نور مي شوي و رحمت و مغفرت!

سي روز ميهمان خلوت كده هاي آبي شب مي شوي تا درياترين غزل ها را بسرايي در زلال ترين روزهاي زندگي.

رمضان مي آيد، ماه خدا! ماهي كه خدا درهاي مهرباني اش را بيش از همه به رويت مي گشايد تا رستگاري در آستانه ي خانه ات، تو را به معراج بخواند.

رمضان؛ دستاورد نقره اي روح انسان است تا در پرتو تلاش و مجاهدت هاي نفس، سپيده باران شوي از سحرهاي <ابوحمزه> و شب هاي <افتتاح>….

الهي! ذرّات وجودم را از ميان جاده هاي سرد و يخ زده ي زندگي به سوي تو آورده ام تا در قافله ي قرب تو جام عشق را بنوشد.

الهي! آن قدر در امتداد سياهي ها دست و پا زده ام كه جز شب، در تنم رخنه نخواهد كرد و كوتاهي دست هايم به آسمان نمي رسد.

الهي! ديرزماني است كه غوطه در دل مردگي خويش مي خورم و مرداب وار در خويش فرو مي روم!

الهي! رشته اي نور مي خواهم كه به روشنايي اش چشم هايم گشوده شود!

الهي! تو را مي خوانم كه هيچ رازي در آسمان و زمين از تو پوشيده نمي ماند: <سُبحانَ مَنْ لاَيَخْفيٰ عليه خافيةٌ في السّماوات والأرضين>.([2])

تو را مي خوانم كه اگر عذرم نپذيري و مرا در آغوش لطفت جاي ندهي، اين محروم دور افتاده، به كدامين آستان رجوع كند تا با رحمت خويش پذيرايش باشد؟!

خدايا! نه طاقت عدلت را دارم و نه تاب عذاب و قهرت را؛ بر من رحمت آر كه تو درياي رحمتي!