مدرسه علمیه الزهرا همدان

کهکشان ها سپاه سیاه غم را تارانده اند.زمین رنگ و لعاب ملکوت گرفته است.قوت قلب منظومه ی شمسی از منظومه های خواندنی و بهاریه های باصفای این دقایق است.
دلهای شعر سنجاق خورده به روشنی و مهتاب.لحظه ها همه آغشته به نور اختران اند و اختران، همه منور به نور کودکی از آل یاسین.کودکی با صورت ماه و سیرت آفتاب.
به برگهای درختان طعم نسیم دوستی چشانده اند و با وجود پنجمین فراز کتاب آرامش، جهان گویا پنجمین لباس تقوا را پوشیده است که خوبی ها به او می آید.جهان دانش هنوز در برابر سخنانش کودک است.جهان دانش هرچه می دود به پای قله ی آسمان نور و کلامش نمی رسد. وقتی ابرهای تیره ی شک و شبهه آسمان حیات انسان را تاریک می کند کلامش چون برق رها می شود و قلب ابرها را پاره پاره می کند.
و اینک…!بیفکنید پرده های ابهام را! باز کنید چشم های غفلت را! بیاورید جان های تشنه را! بگشایید دست های معرفت را که شکافنده ی بی نظیر دانش، ساقی مهربان معرفت و آفتاب همیشه روشن حکمت به زودی خواهد رسید.