13 رجب 23 سال قبل از هجرت؛ ميلاد پيشواي اول مسلمانان، امام علي (علیه السلام)
بانويي در مقابل ديوار كعبه ندا مي دهد: خدايا اين حمل را بر من آسان كن، و ناگاه ديوار كعبه شكافته مي شود تا مادر قدم در كعبه نهد و ديوار بسته شود و در كعبه به هيچ روي باز نگردد تا نوزادش قدم در اين سراي فاني بگذارد كه نامش دل مشتاقان را به وجد آورد و ذكرش دل هاي گمراه را به راه. نوزادي قدم به اين دنياي خاكي بگذارد تا ﴿…إني أعلم مالا تعلمون﴾([1]) معنا يابد. مردي كه هيچ خندقي جلودارش نبود و هيچ خيبري تاب بازوان ستبرش را نداشت. مردي كه هيچ <عمرو> و <مرحبي> مقابلش قد علم نكند؛ مگر اينكه هم آغوش خاك شود.
نه بشر توانمش خواند نه خدا توانمش گفت / متحيرم چه نامم شه ملك لافتي را
عظمتش آسمان ها را به زانو در آورد و كعبه، شكوهش را تفسير كند. مردي كه كاينات با تكرار نامش به تكاپو افتند و قيام كنند، فراتر از عشق زمين كه شاعران ديوان هايشان را با نام او مزيّن مي كنند. يك آسمان بلاغت و يك كهكشان فصاحت كه فاتح دل هاي عاشقان است و التيام زخم هاي ضعيفان و مرهم دل هاي غريبان. <السّلام علي ابي الأئمة و خليل النبوة والمخصوص بالأخوّة…>
پی نوشت:
[1] . البقره ﴿2﴾ : 30.
سلام مطلب بسیار زیبایی بود. ممنون از اینکه به من سر میزنید. منتظر نظرات گرم شما هستم