مدرسه علمیه الزهرا همدان

اين­جا ميداني بود كه امتحان الهي آغاز مي ­شد و اسماعيل(ع) شولاي ايمان بر دوش افكنده، به قربانگاه رفت تا تو بياموزي كه هميشه تسليم باشي و مطاع امر حق تعالي …كه چنين باشي نوري از جنس ايمان، دست دلت را مي­ گيرد و تو را به سوي عشق، هدايت مي­كند…

ابراهيم(ع) در قربانگاه عشق…، اسماعيل(ع) دل داده به خواسته دلدار…، و زمين فخر مي­كند به آسمان كه معنا مي­شود: إنّي أعلم مَالاَ تَعْلَمُون و تو بايد از همه چيز دست بشويي تا همه چيز را به دست آوري و اين ترجمان تصميم و تسليم و اشتياق بندگي تام و اطاعت خالص است.

شايد اين جبراييل وحي است كه در تو فرود آمده و به آواز توحيد تو را ذره ذره به حق فرا مي­خواند… كه علايق را سر ببري تا لايق شوي… كه بخواهي كه چيزي نخواهي … كه اگر ميدان بدهي، دنيا براي جولان نفس هم، كم است! … صدايي در تو مي­پيچد… به آزموني بزرگ تو را فرا مي­خواند تا در مناي تقرب، حجاب­ها را سر ببُري.

حجاب راه خودت هستي، از ميان برخيز
خوشا كسي كه در اين راه بي­ حجاب رود

دل بايد صاف شود از تعدد خداياني كه در خود آفريده ­اي… <من>ها را بايد رو به سوي هدايت، سربريد تا اين مسلخ، خاتمه ­اي باشد براي تكاپوي نفس پر آزار… كه قرباني نيازهاي خود بودن؛ يعني از دست دادن همه چيز.

و اين ندا تو را به خود مي­خواند تا خليل­ وار برخيزي و از ميان شعله ­هاي سوزنده درون و در ازدحام جنون سر ببري <نفس> را تا در هجوم ناشكيبي­ ا، طعم خوش بندگي را به جان خويش بچكاني.

دل بايد به پير عشق دهي و سر به تيغ او، روبگير از هاجري كه مدام در آينه ذهنت تداعي مي­شود تا بگذري از آتش! اينك برخيز و تن به زلال رحمت ديرين خداوند سپار تا از وادي دين فروشان و كوران و كران رها شوي… پيراهن از غبار ترديد فرونشان تا آزادگي را فرياد زني… گام­ها را محكم­ بردار تا چشم زمزم از رد پاهاي تو گشوده گردد و طهارت آينه وجودت از آلودگي­ها، تيرگي­ها و ناپاكي­ها…

خليل­ وار برخيز تا در مناي عشق پرده ­هاي جهالت را بدري، از مرز خويش بگذري و به آبادي فنا برسي …

ين قرباني، قرباني كردن جاه و مال و موقعيت، مقام و شهرت و قدرت و مكنت است… و اين عشق است كه تو را به قربانگاه مي ­كشاند، عشقي به گستره تاريخ، و تاريخ، ابديتي است به اندازه حضور…

صفا و مروه را هروله كن تا جسم و جان از خانه انس و عادت­هاي هميشگي، رها شود. در عرفات عشق، ازگناه توبه كن تا لباس محرميت به تن كني…

اينك در مقام تعظيم بايست تا در باراني از شور و شعور، باراني از عطش، ­باراني از معرفت از خود برهي و اين رهيدن عيدي باشد براي تو، براي رسيدن به مرتبه ملكوت كه:

آن­كس كه تو را شناخت، جان را چه كند
فرزند و عـيال و خانمان را چه كند
ديـــوانــه كنــي هـر دو جهانش بخشي
ديوانه تو هر دو جهان را چه كـــند