8 آذر 73، رحلت آيةالله اراكي(ره)؛
پاييز بود و فصلي غم انگيز، فصل برگ ريزان، پرنده حضور مردي بزرگ و افلاكي به آسمان پرواز كرد و پاييز، پاييزي تر شد.
جام چشمها لبالب از اشك ستارگان هجران يار شد. آسمان پوشيده از ابر وداع در فراق يار گريست. بزرگ مردي كه از تبار آينه و پاكي بود، از اهالي هميشه روشنِ خورشيدي؛ به فنا رسيد، به لقاءالله …
مردي كه چشمهايش از جنس مرواريدهاي محبت بود. ستارگان دانه هاي تسبيح ذكرش بودند و ماه، مهر سجاده اش. عاشق بود و نشان اهل خدا را با خود داشت، او كه گلواژه هاي علم و يقين از بوستان معرفتش مي تراويد و پس از سالها مجاهده و تلاش آسماني جاودانه شد و به سمت عرش پرواز كرد، اما يادش هماره در كوچه هاي تاريخ زنده خواهد ماند.
