مدرسه علمیه الزهرا همدان

بهار، تعجب سبزي است در چشم ­هاي خاك
رو به روي اين شگفت درنگ كن…
و درختان، تجسم استفهامي سبز، كه سال را چگون سرآوردي؟ و در زمين، براي شكفتن حتي يك گل، هيچ فكر كرده ­اي؟
بهار مي ­پرسد…

باغ را با كدام چشم به تماشا نشستي؟! و آب را چگونه؟
بهار، از حيطه تماشاي صِرف بيرون است…
بهار، فلسفه ساده ­اي است  براي آن كه بدانيم، زمين عرصه كوچ است  و غفلت، چه دريغ مطوّلي دارد.
بودن ضرورت است چنان كه زمستان و مرگ ضروري ­تر؛ آنسان كه بهار آمده است تا دامن دامن گل نثار گل سرسبد موجودات نمايد
و تو اي اشرف مخلوقات! چه گلي بر سر خويش نهاده ­اي؟
اي سرگردان! اگر به مرگ اعتماد كني، معاد جاذبه ­اي است كه تو را بر مي ­انگيزاند سبزتر از هزار بهار.

زنده ياد سلمان هراتي